Pierwszy i Drugi List do Tesaloniczan
Początki miesięcznika „W drodze” sięgają czasów, gdy Polska Prowincja Zakonu Kaznodziejskiego świętowała siedemset pięćdziesiątą rocznicę obecności i kaznodziejskiej misji dominikanów w Polsce. Dziś, w chwili, w której ta sama Prowincja świętuje swoje osiemsetlecie, „W drodze” obchodzi pięćdziesięciolecie!
Co ciekawe, jubileusz miesięcznika „W drodze” zbiega się z kościelnym synodem na temat synodalności. Ignacy Antiocheński przypomina nam
w swoim Liście do Efezjan, że członkowie Kościoła są σύνοδοι, „towarzyszami w drodze”, podążającymi tą samą drogą do wspólnego celu. Na swój sposób miesięcznik okazał się dobrą i wystarczająco szeroką drogą, która pozwoliła ludziom z różnych środowisk spotkać się, dzielić się różnorodnymi poglądami i iść razem ku większemu zrozumieniu. Być może były chwile, kiedy debatowano nad tym, w którym kierunku się udać, jednak zawsze kierowano się chęcią pójścia dalej, „dotarcia do innego, miejmy nadzieję, lepszego miejsca”, raczej kontynuowania podróży niż zatrzymania się „w złej gospodzie” – parafrazując św. Teresę z Ávili. Dziękuję braciom, którzy założyli miesięcznik, oraz wszystkim, którzy współtworzyli i współtworzą go także dziś, kierując się jego założycielską inspiracją: „»W drodze« poświęcamy wszystkim, którzy są blisko lub daleko, wszystkim, którzy przez religijne doświadczenie i przemyślenia szukają swojej wewnętrznej prawdy, szukają kontaktu z żywym Bogiem”. Na tym polega dominikańskie wędrowne kaznodziejstwo – na kroczeniu wraz z ludźmi, towarzyszeniu im w ich drodze życia, w poszukiwaniu Prawdy.
Bez wątpienia miesięcznik „W drodze” był dobrą drogą dla niezliczonej rzeszy ludzi, nawet jeśli czasami trzeba było przeprowadzić pewne „roboty drogowe”, aby uczynić go bardziej użytecznym dla wędrowców. W tym kontekście warto też zadać pytanie, w jaki sposób troska o jakość drogi spotkania okazała się wartościowa i znacząca dla tych, którzy byli i są odpowiedzialni za jej „utrzymanie”? Papież Franciszek używa wyrażenia „kultura spotkania” w odniesieniu do potrzeby wzajemności i wymiany. Kilka lat temu papież prosił ludzi zajmujących się środkami społecznego przekazu, aby „budowali kulturę spotkania”, co wymaga od nich „gotowości nie tylko do dawania, ale także otrzymywania od innych”. W tym kontekście, obchodząc jubileusz miesięcznika „W drodze”, dziękujemy Bogu nie tylko za to, co zrobił poprzez swoje pismo dla tak wielu ludzi, ale także za to, co uczynił dla tworzących go dominikanów i świeckich.
Pamiętamy, w jaki sposób doświadczenie spotkania i dialogu głęboko przemieniło naszego wędrownego założyciela, św. Dominika. Znamy historię mówiącą o jego całonocnej rozmowie z karczmarzem, która doprowadziła do jego nawrócenia. Jednocześnie, wydarzenie to z pewnością miało głęboki wpływ na decyzję Dominika o porzuceniu obiecującej kariery kościelnej, jako kanonika katedry w Osmie, i wyborze statusu ubogiego „brata Dominika” (Libellus 21). Głoszenie przemienia zarówno głoszącego, jak i słuchacza słowa Bożego. Mój profesor homiletyki powiedział kiedyś, że najlepsze kazania, jakie głosimy, to te, które nawracają nas samych! Wówczas mamy pewność, że słuchając ich, przynajmniej jeden człowiek się nawrócił! Co więcej, jeśli nasze głoszenie jest źródłem dobra dla nas samych, jest szansa, że słuchanie nas będzie miało dobry wpływ na innych.
Dziękujemy Bogu za to, czego miesięcznik „W drodze” dokonał w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat. Modlimy się, aby nadal był „dobrą drogą” dla każdego, kto pragnie odnaleźć Tego, który mówi o sobie: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14,6). ¶
.jpg)
Oceń