Zdjęcie Yvesa Congara OP

Yves Congar OP

(ur. 8 kwietnia 1904 r. w Sedanie – zm. 22 czerwca 1995 r. w Paryżu) – Yves Marie Joseph Congar OP – francuski teolog, dominikanin, który zmienił Kościół, ekspert II Soboru Watykańskiego, jeden z wielkich myślicieli XX wieku.

Jeden z najsłynniejszych teologów XX wieku, wieloletni członek Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Zwolennik idei powrotu do źródeł w Kościele i przedstawiciel „nowej teologii”. Z wielkim zaangażowaniem wskazywał na potrzebę reformy w Kościele.

Myśl teologiczna ojca Congara OP do tego stopnia stała się własnością współczesnego Kościoła, że słusznie nazywa się go „teologiem w służbie ludu Bożego”.

Wychował się w katolickiej rodzinie, jego kochający rodzice bardzo dbali o rozwój duchowy dzieci. W trudnych czasach wojny, widząc wzajemnie wspieranie się mieszkańców bez względu na dawne podziały, nabrał dużego szacunku do wyznawców innych religii.

Po zakończeniu konfliktu zbrojnego jeden z księży przekonał Congara, aby wstąpił do seminarium duchownego. Tam po raz pierwszy zetknął się z tomizmem. Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej zdecydował się odejść z seminarium i wstąpić do zakonu dominikanów. Studiował w belgijskim Le Saulchoir, tam też obronił doktorat na temat jedności Kościoła.

W 1930 roku otrzymał święcenia kapłańskie, następnie poświęcił się pracy naukowej.

Był zwolennikiem ekumenizmu oraz koncepcji Kościoła jako Ludu Bożego. Postulował zwiększenie roli ludzi świeckich w Kościele, pisał o episkopacie i prezbiteracie, o relacjach między tradycją a Biblią, o historycznej ewolucji poglądów eklezjologicznych. Jego publikacje wyrażały podkreślały potrzebę odnowy myśli teologicznej i powrotu do źródeł wiary katolickiej. Odważne tezy i nowatorskie podejście do poruszanych tematów przysporzyły duchownemu problemów – w 1954 roku otrzymał zakaz publikowania, prowadzenia wykładów i spotkań duszpasterskich.

W tym najtrudniejszym dla siebie okresie życia, w latach 1954-1960 przebywał w Jerozolimie, Rzymie i Cambridge. Po sześciu latach został rehabilitowany przez papieża Jana XXIII. Przez dwa lata przebywał w Jerozolimie i Cambridge.

W latach 1956-1968 był profesorem uniwersytetu w Strasburgu, a później także Instytutu Katolickiego w Paryżu.

Dopiero czasy soboru sprawiły, że Congar stał się jednym z najbardziej cenionych teologów. Został powołany na konsultora Komisji Teologicznej przygotowującej II sobór watykański, podczas którego uczestniczył w redagowaniu wielu dokumentów.

W 1994 roku Jan Paweł II podniósł go do godności kardynalskiej. Rok później Congar OP zmarł w Paryżu.

Autor blisko tysiąca publikacji z zakresu eklezjologii, ekumenizmu, roli laikatu, kapłaństwa, misjologii, Tradycji. Do najbardziej znanych prac należą: Zarys tajemnicy Kościoła (1932), Chrześcijanie rozłączeni – zasady ekumenizmu katolickiego (1937), Tajemnica Świątyni, Prawdziwa i fałszywa reforma w Kościele (1950), Wytyczne dla teologii laikatu (1953), Tradycja i tradycje (1963), Wiara i teologia (1962), Sytuacja i obecne zadania teologii (1967).

Nakładem Wydawnictwa W drodze ukazała się książka Teolog na wygnaniu: Dziennik 1952-1956 (oryg. Journal d’un theologien (1946-1956); 2008).

We współpracy Wydawnictwa W drodze i Instytutu Tomistycznego, w ramach serii Dominikańska Biblioteka Teologii, ukazały się po polsku Tradycja i tradycje. Tom 1: esej historyczny (2018; tom VII DBT) i Tradycja i tradycje. Tom 2: esej teologiczny (2022; tom XII DBT).

Bardzo dobra! Bardzo polecam! Bardzo czekam na tom 2.

– napisał Cyprian Klahs OP o Tradycja i tradycje. Tom 1: esej historyczny.