Ewangelia według św. Jana
Świętować czas Adwentu znaczy umieć czekać;
Musimy czekać na wydarzenia największe, najgłębsze i najbardziej czułe na tym świecie,
a tego nie można zrobić w hałasie,
ale według boskiego prawa
zakwitania, dorastania i stawania się.
Czekanie to sztuka, o której nasz niecierpliwy współczesny czas zapomniał.Dietrich Bonhoeffer
Nie znoszę czekać. Swędzą mnie koniuszki palców, kiedy muszę cierpliwie wyglądać końca nocy i nadejścia dnia. Kiedy wiadomości, które uważam za ważne, ciągle nie nadchodzą. Kiedy muszę usiąść i zastanowić się nad powstałą sytuacją, zamiast działać pod wpływem chwilowego impulsu. Nie znoszę biernego oczekiwania, aż zabliźnią się rany po przebytej chorobie. Jestem niecierpliwa i rozdrażniona podczas rekonwalescencji. Z upływem lat nauczyłam się liczyć do dziesięciu, ale frustruje mnie to tak, jakbym właśnie przegrywała bitwę. Nie jestem w stanie przeczytać powieści od początku do końca bez zerknięcia na ostatnią stronę, a kiedy byłam mała, to chciałam otworzyć wszystkie okienka kalendarza adwentowego już pierwszego grudnia.
Niecierpliwość jest złym doradcą, który stara się zawładnąć czasem przyszłym, zanim się on jeszcze narodzi. Powtarza nam stale, że nie mamy czasu i każe uważać każdą chwilę niedziałania za bezpowrotnie straconą, nawet jeżeli jakiekolwiek działanie nie miałoby sensu. Za niecierpliwością ukrywa się niepokój o to, że skończy się nie wiadomo gdzie i nie wiadomo jak, a ponieważ cel nie jest jasny, to niepokój zamienia się w błędne koło strachu, podobne do psa gryzącego własny ogon.
Największą lekcją cierpliwości jest ciąża, w której nic nie da się przyspieszyć. Jest to czas oczekiwania na wydarzenie, które dla każdej matki powinno być „największe, najgłębsze i najbardziej czułe na tym świecie”. Było coś, co w czasie ciąży dawało mi poczucie wielkiej równowagi, pewność wewnętrznego pokoju i jednocześnie dystansu, coś, co odbierało mi chęć pogoni za uciekającym czasem, a pozwalało mi smakować go minuta po minucie. – To wszystko sprawa hormonów – powie zapewne wielu i być może mają rację. Oczywiście nie wszystkie ciąże są idyllą, ale, jakkolwiek jest, ciąża pozostaje dowodem, że czas płynie według praw, które do nas nie należą i których nie możemy modyfikować.
W przepięknej refleksji Bonhoeffera akcent położony jest nie tylko na cierpliwość, ale także na ciszę, a raczej – wyzwolenie od hałasu. Hałas i niecierpliwość idą razem, ręka w rękę, nie zawsze, ale dość często: biegnąc, powoduję więcej hałasu, niż idąc.
Hałas i pośpiech rosną w trakcie przygotowań do Bożego Narodzenia. Za każdym razem ryzykujemy, że stracimy z pola widzenia znaczenie (żeby nie wspomnieć o Tajemnicy) tego wielkiego święta, które zbliża się w orgii świateł, kolorów, spotkań i życzeń, prezentów i prezencików do kupienia, paczek i paczuszek do zapakowania i dostarczenia, masy jedzenia do przygotowania, choinek do udekorowania. Uff! Wszystko wreszcie zrobione, wszystko perfekcyjne, a my, ledwo żywi, przysypiamy podczas pasterki. Wyznaję, że zdarzało mi się to nieraz.
– Wybacz mi, Panie Jezu – mówię – jeszcze raz popełniłam błąd. Dni przeleciały tak szybko, że nawet nie zdałam sobie z tego sprawy, zajęta bieganiem tam i z powrotem, starając się być kobietą superzorganizowaną. Nie zauważyłam więc w biegu tej osoby, która chciała mnie pozdrowić, kogoś, kto potrzebował pomocy. Nie odwiedziłam chorej przyjaciółki, nie odpowiedziałam na uprzejme słowa życzeń. Wybacz mi.
Przygotujmy sobie adwentowy kalendarz z okienkami otwieranymi każdego dnia. Włóżmy pod każde okienko słuszną dozę cierpliwości i ciszy, żebyśmy mogli „zakwitnąć, dojrzeć i wydorośleć według praw bożych”.
Życzę wszystkim dobrego adwentu, aby dojść, bez pośpiechu i w ciszy, do radości Bożego Narodzenia.
Oceń