Liturgia krok po kroku
2 Krl 4,8–11.14–16a / Ps 89 / Rz 6,3–4.8–11 / Mt 10,37–42
[2 lipca 2023 / XIII niedziela zwykła]
We współczesnych językach miłosne odniesienia do osób, rzeczy i idei mieszają się i przenikają poprzez używanie jednego słowa „kochać”. W przeciwieństwie do nich klasyczna greka ma kilka określeń, by wyrazić „miłość” i „kochanie” bez pomieszania pojęć.
Najbardziej popularnym wyrażeniem w języku greckim jest czasownik φιλέω (phileó) – opisuje on miłość przyjaciół, osób sobie bliskich, a nawet fascynację słowami, ideami, mądrością (stąd mamy „filo-logię” czy „filo-zofię”).
W grece można też znaleźć słowo στοργή (storgḗ) – jest to miłość do wartości. Żołnierz kocha w ten sposób ojczyznę.
Poza tym istnieje też słynny Ἔρως (Érōs), czyli ludzka miłość w wymiarze psychofizycznym, która zachodzi w intymnym związku kobiety i mężczyzny.
Przede wszystkim należy jednak zwrócić uwagę na wyraz ἀγάπη (agápē) – jest to miłość, jaką potrafi kochać, miłować tylko Bóg, a w następstwie człowiek, który do końca przyjął miłość Bożą w swoim życiu. Agápē jest najwyższą formą miłości, bezwarunkową. Pan pyta o tę miłość dwa razy Piotra na jeziorem Genezaret (por. J 21,15–19). Piotr odpowiada jednak, że kocha Go miłością phileó, jak przyjaciel. Dopiero za trzecim razem Pan schodzi do poziomu Piotra i pyta swojego ucznia, czy kocha Go choćby miłością przyjaźni. Piotr mówi, że tak. Przyjaźń z Panem jest zatem początkiem drogi miłości.
W dzisiejszym fragmencie Ewangelii Pan Jezus chce jednak coś doprecyzować: ten, kto kocha bardziej ojca, matkę, syna czy córkę, a nadto i swoje życie, nie jest Go godzien. O dziwo, w tym zdaniu występuje czasownik phileó, nie agápē. Wniosek jest następujący: Jeżeli już mówimy o miłosnej przyjaźni z Chrystusem, to Pan chce być największym i najbliższym Przyjacielem. Pozwala to w następstwie uczyć się miłości Boga, by później kochać Boga i ludzi miłością agápē, bezwarunkowo, do końca.
Oceń