Jak chcesz kiedyś – u kresu – podsumować to, co się zdarzyło w twoim życiu? „Robiłem różne głupstwa, ale zawsze byłem sobą”? Czy może: „Zawsze wszystko miałem przemyślane, żeby nie popełniać błędów”? Jaki jest twój pomysł na życie?
Chyba jest tak, że ci, którzy prowadzą życie szalone, na krawędzi, zazdroszczą tym bardziej ułożonym. Ci, którzy żyją spokojniej, chcieliby więcej szaleństwa: żyć na pełnej petardzie i niczego później nie żałować. Pragmatycy i stoicy powiedzą w tym momencie, że nie ma co dywagować. I tak nie mamy wpływu na wiele rzeczy. Trzeba po prostu żyć, będąc sobą i akceptując siebie takim, jakim się jest. Chcieć niezbyt wiele, godzić się na miernotę życia – powie Leszek Kołakowski w swoich przykazaniach. Przepisu na szczęście nie znajdzie się w podręcznikach ani u kresu intelektualnych dociekań. Jest ono ubocznym skutkiem angażowania się w życie.
Życie w masce
Kiedy się podzieliłem ze znajomą informacją o tym, że będę pisał dla „W drodze” tekst o byciu sobą, zareagowała bardzo żywo, z jakąś nawet nutą złości w głosie: Pisz, to ważny temat, zwłaszcza w tych czasach, gdy mało kto jest sobą.
Rzeczywiście – mało kto. Problem o tyle nie jest nowy, że już w IV wieku przed naszą erą cynik Diogenes z Synopy w pełnym słońcu, z latarnią, przechadzał się ulicami Koryntu, twierdząc, że „szuka człowieka”. Od tysiącleci zakłamujemy siebie. Po pierwsze, przez maski, które zakładamy na co dzień. Nie tylko po to, żeby coś ukryć albo kogoś oszukać. Maska, owszem, kłamie, ale te maski, które każdy z nas tak często wkłada, przede wszystkim chronią nasze czułe i wstydliwe miejsca. Wydaje się nam, często słusznie, że pewnych rzeczy pokazać światu nie można. Nie wiem, nie potrafię, nie rozumiem, wstydzę się, jestem bezradny, potrzebuję – mało kto czułby się komfortowo, gdyby coś takiego pojawiło się na jego twarzy, nawet wobec bardzo bliskich, zaufanych osób. Bezpieczniej założyć maskę uśmiechniętego, pewnego siebie optymisty, który ze wszystkim sobie poradzi i na wszystko ma pomysł, niż pokazać, że nie wszystko wiem i potrafię, że nie na wszystko mam odpowiedź. Wrażliwość, delikatność, niepewność? Wielu już dawno temu postanowiło, że świat ich takich nigdy nie zobaczy. Osobna sprawa to maskowanie naszego „nie”. Niby lubimy krytykować – stereotyp głosi, że Polacy to naród narzekaczy. No to pokażcie mi kogoś, kto krytykuje lub obmawia wprost, merytorycznie, z otwartą przyłbicą. Prawdę zachowujemy na pokątne rozmowy przy kawie w firmowej kuchni lub na papierosku, w kręgu najbardziej zaufanych – uważając, by coś, co nie powinno, nie trafiło przypadkiem do nieodpowiednich uszu.
Role, które nam przychodzi grać w teatrze życia, nie zawsze z własnej woli, oportunizm i wygoda, pośpiech, lenistwo, rutyna codzienności, obawy i lęki – sprawiają, że kwestię bycia sobą, nawet wobec samych siebie, odkładamy raz po raz niczym noworoczne postanowienia. Jednocześnie wiemy i czujemy, jak bardzo nas męczy udawanie, bycie kimś innym, życie daleko od siebie.
Nie lubimy ludzi, którzy nie są sobą. I siebie takich też nie lubimy. Kiedy ktoś udaje kogoś, kim nie jest, kiedy gołym okiem widać, że mówi to, co trzeba p
Zostało Ci jeszcze 85% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń