Jr 33,14–16 / Ps 25 / 1 Tes 3,12–4,2 / Łk 21,25–28.34–36
[3 grudnia 2023 / I niedziela Adwentu]
To, co piszę poniżej, jest zasłyszane. Choć zostało wypowiedziane w innym kontekście, lecz ostatecznie myśl ta nie jest moja. Odnosiła się do innego wydarzenia, również apokaliptycznego. Chodziło o potop za czasów Noego. Ta sama woda, która topiła świat, niosąc śmierć i zniszczenie tamtym ludziom, dla Noego była wyniesieniem, jego wybawieniem. Podobnie to, co było głupie w oczach świata, czyli arka budowana z dala od morza, stało się symbolem Kościoła i narzędziem ocalenia.
Podobną sytuację możemy dostrzec dziś w Ewangelii: zatrważające znaki na słońcu i niebie, trwoga narodów bezradnych na ziemi wobec szumu morza i jego nawałnicy jako symboli śmierci i unicestwienia, są jednocześnie dla chrześcijan zapowiedzią paruzji Syna Człowieczego, dnia spełnienia, ukojenia, chwały i radości. Dlatego Jezus mówi dziś w Ewangelii: Gdy inni będą mdleć ze strachu, wy przeciwnie, „nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie”. W podobnym duchu brzmią słowa proroka Jeremiasza, gdy ogłasza: „Oto nadchodzą dni – wyrocznia Pana – kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź”. Zatem jedno wydarzenie, a dwojaki skutek.
Pan jedynie od nas oczekuje czujności i modlitwy. W ten sposób buduje się Arkę Zbawienia na dzisiejsze czasy. Lecz czym jest czujność, jeśli nie miłością? Czy śpię, czy pracuję, tak samo kocham, zawsze gotowy i czujny. Stąd św. Paweł krzyczy dziś: „spotęgujcie waszą wzajemną miłość”. Modlitwa natomiast jest spotkaniem: czy w izdebce wewnątrz duszy swojej, czy w świątyni, Kościele moim. „Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym”. Zatem, jak słyszymy, można tego uniknąć i cieszyć się oglądaniem Syna, gdy przychodzi.
Artykuł pochodzi z miesięcznika W drodze 2023, nr 12. Kup cały numer.
Oceń