Po co światu mnich?
chyba każdy z nas chciałby być sobą, jak swego czasu śpiewał zespół Perfect. Nie udawać, nie być konformistą i hipokrytą, nie kłamać i nie składać deklaracji na wyrost. Jest to pragnienie tyleż prawdziwe, co trudne do realizacji w praktyce, w której mierzenie się ze swoimi słabościami, cechami charakteru i schematami myślenia zajmuje nierzadko całe lata i nie zawsze kończy się sukcesem. Zupełnie inaczej, niż podpowiadają popularne poradniki na temat rozwoju osobistego, w których możemy przeczytać, że wystarczy tylko „poznać samego siebie”, „przebaczyć sobie”, „przebaczyć rodzicom”, „wrócić do swoich początków” – a reszta ułoży się sama. Przyznajmy, brzmi to pociągająco, ale w rzeczywistości dalekie jest od realiów życia: ze szlachetnych haseł tworzy ideologię, która innym potrafi zgotować piekło w codzienności. A wszystko w imię autentyczności i nieskrępowanego wyrażania swojej osobowości.
Stąd niezmiennie inspiruje mnie zdanie, które znalazłem w jednym z dzienników amerykańskiego trapisty Thomasa Mertona: „Aby stać się sobą, muszę przestać być tym, kim zawsze sądziłem, że chcę być”.
A skoro koniec roku i przed nami święta, to w ramach bożonarodzeniowych życzeń przypominam Państwu piękny i poruszający fragment wiersza Josifa Brodskiego, w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka, napisanego w 1972 roku tuż po pozbawieniu go obywatelstwa i wydaleniu z ZSRR:
Im potężniejsza jest Heroda władza
tym większa pewność, że cud się wydarzy.
W tej zależności, trwałej niewzruszenie,
ma swój mechanizm Boże Narodzenie.
Niech te słowa będą dla nas pociechą w czasach niepokoju.
Oceń