urodzony 16 maja 1952 r. w Honolulu na Hawajach, Stany Zjednoczone – jezuita, pedagog, mówca, doktor filozofii.
Po ukończeniu studiów z administracji ze szczególnym uwzględnieniem rachunkowości publicznej i finansów w 1974 roku wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Czternaście lat później obronił doktorat z filozofii w Waszyngtonie. Interesuje się teologią fundamentalną i chrystologią. Jest założycielem Magis Center of Reason and Faith, organizacji non-profit zajmującej się opracowywaniem materiałów edukacyjnych na temat komplementarności nauki, filozofii i wiary. Rektor katolickiej szkoły średniej w Kalifornii, doradca Komitetu Teologicznego Konferencji Katolickiej Stanu Waszyngton.
Jest wieloletnim wykładowcą uniwersyteckim, nauczycielem duchowości i kierownikiem duchowym wspólnot kontemplacyjnych. Można go usłyszeć w różnych programach telewizyjnych, gdzie porusza tematy poświęcone współczesnym problemom wiary, nauki, filozofii i kultury.
Czy kosmici wiedzą o Jezusie? Robert Spitzer SJ dzieli się swoimi przemyśleniami na temat istnienia życia na innych planetach w programie Chrisa Stefanicka [link do nagrania w języku angielskim].
Jedna z jego książek, Pięć filarów życia duchowego. Praktyczny przewodnik po modlitwie dla zabieganych, ukazała się w polskim tłumaczeniu nakładem Wydawnictwa W drodze.
Jak czytamy we wstępie do książki:
Święty Ignacy Loyola, założyciel jezuitów, opowiadał się za koncepcją stawania się „kontemplatywnym w działaniu”. Przekonany był, że kontemplacja (głęboka świadomość i przyswojenie bezwarunkowej miłości Bożej) powinna wpływać na nasze działania, a działania te należy z powrotem poddać kontemplacji. Uważam, że mamy do czynienia z pięcioma istotnymi środkami, poprzez które ideał ten może zostać osiągnięty, szczególnie przez zabieganych: (1) Eucharystia, (2) modlitwa spontaniczna, (3) błogosławieństwa, (4) współpraca z Duchem Świętym, (5) życie kontemplacyjne.
Te pięć wymiarów życia duchowego, ogólnie rzecz biorąc, nie rozwija się równocześnie ani nawet równolegle. Jedne postępują bardzo szybko, ale nie osiągają znaczącej głębi, podczas gdy inne rozwijają się dość wolno, ale wydają się niemal nieskończone w swojej głębi mądrości, zaufania, nadziei, cnoty i miłości.
Każdy z nich może przejść w nawyk (drugą naturę) i uzupełniać pozostałe. W związku z tym nawet pośród sporadycznego i niejednorodnego rozwoju przychodzi wzajemne umocnienie wynikające z nawyku. Najlepszym sposobem wyjaśnienia tego zjawiska jest przyjrzenie się każdemu z filarów osobno.
