Czekam przez cały dzień. Od rana aż do zachodu słońca. Kiedy zsunie się za horyzont, zaczną. Czasem czuję, że dzień upłynął tylko po to, by ten moment mógł się znów wydarzyć. By powrócił dokładnie, rytualnie. Wszędzie tam, gdzie mogę znaleźć się w zasięgu ich głosów, czekam na wieczorne wołanie. Nie mnie wołają. A jednak ten śpiew porusza, dociera pomiędzy żebra. Zawsze wtedy opuszczam głowę, zwalniam kroku albo przystaję. Nie pamiętam, jak to się zaczęło. Może w gorący wieczór w Stambule, kilkanaście lat temu, gdy stałam na dachu hoteliku w Beyo?lu i patrzyłam na lśniący Bosfor, na minarety kłujące zaróżowione niebo? A może jeszcze wcześ- niej – w Londynie, przy Regent’s Park, kiedy usłyszałam ich po raz pierwszy?
A więc – od zawsze czekam na głos muezina. Jak na kropkę na końcu zdania. Jak na chwilę, która całemu dniu przydaje sensu. Jak na kołysankę, bez której sen mógłby nie nadejść. Czekam intuicyjnie, zaraz po przylocie. Jestem spokojna – wiem, że zawoła. A wtedy mężczyźni z okolicznych sklepów włożą klapki i szurając, pospieszą wzdłuż zatłoczonej ulicy, po drodze podwijając rękawy. Kobiety wsuną się w boczne furtki meczetów bezgłośnie, stawiając opłukane stopy na ciepłych kamiennych płytach, na polewanych chłodną wodą dywanach. A in
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń