Obazek Henryka Suzo OP

bł. Henryk Suzo OP

(ur. najprawdopodobniej 21 marca 1295 r. w Konstancji – zm. 25 stycznia 1366 r. w Ulm) – znany też jako też Heinrich von Suzo, niemiecki dominikanin i wielki mistyk średniowieczny, asceta i wędrowny kaznodzieja, intelektualista o poetyckiej wrażliwości, potomek dawnego rodu szlacheckiego.

Miał tak bogate życie, że nie starczyło dla niego jednego imienia. Mówiono o nim trubadur Przedwiecznej Mądrości, trubadur Miłości i Piękna, zakochany w cierpiącym Chrystusie, i „święty naznaczony tajemnicą Męki Chrystusowej”. Mówiono też o nim (i podpisywano tak jego dzieła) Frater Amandus, na znak tego, że zakochany był w Mądrości Przedwiecznej, której ludzkie cierpiące oblicze rozpoznał w Ukrzyżowanym.

Wraz z Mistrzem Eckhartem i Janem Taulerem należy do sławnej szkoły duchowości dominikańskiej tzw. mistyków nadreńskich.

Jego wychowaniem religijnym zajmowała się głównie matka – ojciec, skupiony na życiu doczesnym i przysparzający cierpień żonie, nie był dobrym przykładem dla syna.

Wstępujący do zakonu Henryk miał zaledwie trzynaście lat. Choć dzisiejszy odbiorca mógłby być tym faktem nieco zmieszany, w późnym średniowieczu dołączenie do zgromadzenia zakonnego w tak młodym wieku nie odbiegało znacząco od normy. Z okazji wstąpienia Henryka do wspólnoty dominikańskiej klasztor otrzymał wysokie wparcie finansowe – stanowiło ono rodzaj symonii za przyjęcie chłopca poniżej piętnastego roku życia. Okoliczności towarzyszące rozpoczęciu drogi duchownej były dla niego przyczyną dużych wątpliwości w wierze i wieloletnich zmagań duchowych.

W klasztorze w Konstancji rozpoczął formację intelektualną. Kontynuował ją w Kolonii i Strasburgu, gdzie poznał Mistrza Eckharta, a także Jana Taulera. Eckhart miał duży wpływ na formację i duchowość młodzieńca, jego nauka pozwoliła Henrykowi później na opisanie językiem teologicznym swoich mistycznych przeżyć. Kiedy Mistrz mierzył się z zarzutami herezji, Suzo pozostał wierny nauczycielowi i stanął w obronie jego nauczania, starając się oczyścić je z wszelkich podejrzeń o herezję. W ten sposób również Henryk ściągnął na siebie zarzuty rozmijania się z nauczaniem Kościoła.

Jego życie było pełne wielkiej miłości i olbrzymiego cierpienia. W wieku osiemnastu lat doświadczył pierwszych mistycznych przeżyć, które doprowadziły do radykalnego nawrócenia. Rozpoczął życie w skrajnej ascezie, nie unikając cierpień tak fizycznych, jak i duchowych. Szczególnym umiłowaniem obdarzał Mądrość Bożą jako prawdziwy obraz piękna i miłości. Dzięki jednej z mistycznych wizji zrozumiał, że ukazująca mu się Mądrość jest dokładnie tą samą Osoba, która stała się człowiekiem i umarła za grzechy ludzkości na krzyżu.

Przez całe życia zmagał się z silnymi pokusami porzucenia wiary, szykanami ze strony współbraci, a także upokorzeniami i oszczerstwami. Oskarżany o kradzież czy nawet nierząd i posiadanie dziecka nie przestał ufać Bogu. W czasie największej udręki, kiedy wyjrzał przez okno, ujrzał psa bawiącego się szmatą. Zwierzę podrzucało kawałek materiału w dół i w górę, szarpało i gryzło. Widząc to Henryk pomyślał o sobie i o swoich trudnych doświadczeniach. Wtedy usłyszał słowa:

Podobnie postępować będą z tobą twoi bracia. A ponieważ krzyżów tych nie zdołasz uniknąć, naucz się, bracie Henryku, zdawać się we wszystkim na Boga i cierpieć w milczeniu, podobnie jak ta szmata.

Henryk przyniósł później ową szmatę do swojej celi, gdzie na wiele lat ją zatrzymał.

Mimo towarzyszących mu trudności stał się mistrzem życia duchowego. Jako wybitny teolog był zapraszany do głoszenia kazań przez liczne miasta. Jednak jego największe dzieło nie wiązało się z rolą kaznodziei mas. Dużo więcej czasu poświęcał rozmowom z pojedynczymi osobami, które, przyciągnięte wyjątkową mądrością i osobowością Henryka, wybierały go na kierownika duchowego. Szczególną uwagę poświęcał towarzyszeniu duchowemu mniszkom w klasztorach żeńskich. To właśnie dzięki nim znamy tak wiele szczegółów z biografii Henryka.

Czytelnikami jego dzieł byli m.in. Tomasz à Kempis i św. Piotr Kanizjusz.

Został pochowany w kościele Świętej Trójcy w Ulm, przy ołtarzu św. Piotra z Werony. Budowla została zburzona w XVI w. i dotychczas wszystkie próby odnalezienia grobu Henryka zakończyły się niepowodzeniem.

Beatyfikowany w 1831 r. przez papieża Grzegorza XVI. Kościół wspomina błogosławionego Suzo OP 23 stycznia.

Wydawnictwo W drodze wydało jego dzieła: Księga Mądrości Przedwiecznej oraz Księga Prawdy i inne pisma.

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze