Człowiek uwikłany w wady traci wrażliwość na prawdę, dobro i piękno. Dlatego modlitwa, jałmużna i post – jako swoiste antidotum na wspominane wady – odgrywają tak znaczącą rolę w życiu.
Wydaje się, że najprostszą odpowiedzią na tytułowe pytanie będzie uświadomienie sobie ułomności człowieka, istoty często wewnętrznie zagmatwanej, borykającej się ze sobą i rozdartej między pragnieniem szczęścia a nieuchronnością śmierci1. Konsekwencją tego stanu jest konieczność stałego nawracania się. Od początków chrześcijaństwa odwoływano się do zasady: Sancta Ecclesia peccatorum semper reformanda, Kościół święty, a zarazem złożony z grzeszników, nieustannie musi się odnawiać. Zarazem, wobec całego bogactwa przeżywanych w Kościele tajemnic wiary, dawno już uprzytomniono sobie, że potrzebny jest czas, w którym moglibyśmy staranniej skoncentrować się na potrzebie nawracania się, zmiany życia, tak, aby być zdolnym do pełniejszego otwarcia się na dar Bożej łaski. Wzywa nas do tego nieustannie słowo Boże głoszone w Kościele2.
W swej Regule, ułożonej niemal 1500 lat temu, św. Benedykt zalecał: „radzimy, żeby (…) w dniach Wielkiego Postu bracia zachowali nienaruszoną nieskazitelność swego życia, usiłując naprawić w tych świętych dniach wszelkie zaniedbania innych okresów. Uczynimy to wówczas w sposób godny, jeśli będziemy wystrzegać się wszelkich błędów
Zostało Ci jeszcze 85% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń