„odczuwamy ból po to, żeby żyć” – mówi doktor Jarosław Woroń, na co dzień pracujący w Zakładzie Farmakologii Klinicznej UJ. Próbując go opisać, mówimy, że nas piecze, pali, mrowi, rozsadza, rozpiera. Skala określeń jest bardzo szeroka. Dodajmy do tego związane z bólem doświadczenie bezradności, upokorzenia, a niekiedy także zależności od drugiej osoby. Czy współczesna medycyna jest już na tym etapie, że będziemy mogli wyeliminować ból i cierpienie? I czy będzie to dotyczyło również naszej psychiki i duszy?
Wielokrotnie w tym numerze miesięcznika pada zdanie o tym, że cierpienie nie uszlachetnia. Nasi autorzy przywołują je przy różnych okazjach, niezależnie od siebie, tłumacząc błędne myślenie, które przez wieki było istotnym elementem duszpasterskiego przekazu Kościoła. Gdzie szukać źródeł twierdzenia o uszlachetniającej mocy cierpienia? Jak zauważa w swoim eseju dominikanin ojciec Michał Paluch, zdanie „Zbawienie przyszło przez krzyż” to skrót myślowy domagający się istotnego dopowiedzenia. „Zbawienie przyszło przez miłość, która nie boi się cierpienia i śmierci (…). Może się wydawać, że chodzi o drobiazg – jedno słowo – a opisujemy to samo wydarzenie (…). Zauważmy jednak, że zależnie od rozwinięcia, które przedstawimy, jesteśmy w dwóch różnych światach”.
Zbliżając się do świętowania tajemnicy Paschy Chrystusa, chciałbym Państwu życzyć odnalezienia się w prawdzie, że wiara ze swej natury jest wystawiana na kryzysy. Doświadczamy w niej zarówno bólu, jak i pociechy, Wielkiego Piątku i Niedzieli Zmartwychwstania. Ale może dzięki temu właśnie jest wiarygodna, potrafi rozumieć i pocieszać tych, którzy są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga (2 Kor 1,4b).
Artykuł pochodzi z miesięcznika W drodze 2024, nr 03. Kup cały numer.
Oceń