Jr 31,31–34 / Ps 51 / Hbr 5,7–9 / J 12,20–33
[17 marca 2024 / V niedziela Wielkiego Postu]
„Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów we mnie moc ducha” – ta piękna prośba skierowana ku Bogu jest kwintesencją modlitwy Psalmu 51, który, mimo swego piękna, ma przerażająco dramatyczną historię powstania.
Jego autorem jest król Dawid. Ten głęboko porywający psalm został napisany po tym, jak Dawid uwiódł Batszebę, żonę jednego ze swoich dowódców. A potem, gdy się dowiedział, że w czasie tego romansu poczęła z nim dziecko, jej męża Uriasza Chetytę skierował na pewną śmierć. Gdy ten zginął w tragicznych i zdradzieckich okolicznościach, sprowokowanych przez własnego króla, któremu służył z oddaniem, Dawid nie zatrzymał się w bezwzględności i wziął Batszebę za żonę, aby urodziła mu już zgodnie z prawem syna. Czyn ten nie spodobał się Bogu. Prorok Natan mu to wyraźnie oznajmił. Dziecko zmarło. Lecz przed śmiercią syna Dawid ułożył jeden z najpiękniejszych psalmów pokutnych, który co piątek odmawiamy w liturgii godzin i nie tylko.
W tym psalmie wszystko przeniknięte jest bólem. Dawid jest świadomy zarówno grzechu, jak i własnej winy. Ten grzech obezwładnia go. Nie może sobie z nim sam poradzić. Król prosi Boga: „zmiłuj się nade mną”, „zgładź moją nieprawość”, „obmyj mnie zupełnie”, „oczyść mnie z grzechu mojego”, „przywróć mi radość” itd. Wyczuwa się w tym błaganiu bezradność Dawida połączoną ze świadomością tego, co zrobił. To go dobija. Nie potrafi normalnie funkcjonować. Stracił jakąkolwiek chęć do życia. Nie ma skąd czerpać radości. Jedyna nadzieja w Bogu. Dawid wie, że tylko Bóg może odtworzyć w nim serce czyste, a wraz z czystym sercem spłynie moc ducha. I ma świadomość tego, co Jezus powie tysiąc lat później w Ewangelii: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”.
Artykuł pochodzi z miesięcznika W drodze 2024, nr 03. Kup cały numer.
Oceń