o kazaniach można mówić bez końca. Że nudne i długie, że o niczym i ponad głowami, że ogólnikowe i dla nikogo, że za trudne i niezrozumiałe, że zbyt polityczne i przepisane z internetu. Lista kaznodziejskich grzechów głównych jest dobrze znana. Nie zamierzamy jej powiększać i po raz kolejny wracać do przepisu na dobrą homilię. Zastanawia nas jednak coś innego.
Skoro od tylu lat mówi się o wzajemnej odpowiedzialności za wspólnotę Kościoła, zwraca się uwagę na to, że parafia nie jest prywatną własnością księdza, a odbiorcy kazań są coraz bardziej świadomi swoich oczekiwań, to dlaczego ów zmysł krytyczno-reformatorski tak rzadko przekłada się na uwagi zwrotne kierowane bezpośrednio do kaznodziejów? Można, rzecz jasna, manifestacyjnie wychodzić w trakcie homilii. Szukać innych kościołów, o ile mieszka się w dużym mieście i ma się wybór. Można pozostać na poziomie frustracji i mówić: „Nie będę się więcej katował” albo „Jak wrócę, to posłucham czegoś na YouTubie” – tylko czy to wszystko nie za mało?
Wydaje się, że zmiany w relacjach księża – świeccy to również reakcje na usłyszane z ambony słowo. Nie na zasadzie pieniactwa, ale w duchu odpowiedzialności. Być może rozmowa z kaznodzieją nic nie zmieni i skończy się awanturą, ale milczenie to utrwalanie status quo.
Piszę to wszystko, mając świadomość, że homilia jest ważnym duszpasterskim narzędziem. A papież Franciszek podkreśla, że jest to „kryterium oceny bliskości i zdolności spotkania pasterza ze swoim ludem”. I być może, paradoksalnie, to ostatnie jest największym problemem kaznodziejskim. Bo jak przyznają sami księża, bliskości boją się najbardziej, ponieważ seminarium ich do niej nie przygotowuje.
Artykuł pochodzi z miesięcznika W drodze 2024, nr 06. Kup cały numer.
Oceń