Niezwykłe jest to, że książka wydana po raz pierwszy w 1957 roku może być wciąż tak bardzo aktualna. Szczęście, rozumiane jako poszukiwanie i odnajdywanie sensu w życiu, zawsze było przecież przedmiotem zainteresowania naukowców i zwykłych ludzi.
Szczęście i kontemplacja to kolejna już publikacja Josefa Piepera, która zmieniła moje postrzeganie świata. Bardzo cenię u tego autora podkreślenie wagi zatrzymania się nad życiem tu i teraz, uświadomienia sobie, na co/na kogo się patrzy, cieszenia się tym widokiem, a w następstwie zwrócenie się z wdzięcznością do Boga.
W tym niewielkim objętościowo dziele prof. Josef Pieper – jeden z najważniejszych filozofów chrześcijańskich XX wieku, prawnik i socjolog – odwołując się do starożytnych filozofów oraz pism m.in. św. Tomasza z Akwinu i św. Augustyna, konsekwentnie prowadzi czytelnika do konkluzji, że największe szczęście można odnaleźć w kontemplacji.
Według autora kontemplacja to po pierwsze: milczące słuchanie rzeczywistości; po drugie: nie myślenie, lecz patrzenie; patrzenie jest poznawaniem kogoś obecnego; po trzecie: poznanie, któremu towarzyszy zadziwienie – zadziwić może się tylko ten, kto jeszcze nie widzi całości.
Pieper wyczerpująco wyjaśnia omawiane pojęcia, dając wrażenie uczestniczenia w wykładzie, podczas którego po kolei przedstawia studentom tezy i przeprowadza dowody na to, że kontemplacja – patrzenie – jest przebywaniem w Bożej obecności i może przynieść realne szczęście.
Książka przedstawia modlitwę i kontemplację jako lekarstwa na zubożały duchowo, uwikłany w pośpiech i lęk świat. Porządkuje wartości, podkreśla rolę człowieka jako absolutnie wyjątkowej, cennej istoty, przywraca działaniom właściwą rangę (praca jest ważna, ale nie najważniejsza). Lektura Piepera przynosi wytchnienie, pozwala spojrzeć na życie z zupełnie innej perspektywy. Polecam!
Agnieszka Kołaczek o książce Szczęście i kontemplacja, Josef Pieper, tłum. Wiesław Szymona OP, W drodze 2024
Artykuł pochodzi z miesięcznika W drodze 2024, nr 05. Kup cały numer.
Oceń