Dlaczego? Biblijne podstawy katolicyzmu
Rdz 15,1–6; 21,1–3 / Ps 105 / Hbr 11,1–2.8–19 / Łk 2,22–40
[31 grudnia 2023 / Święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa]
Żona twierdzi, że jest dziewicą, choć urodziła dziecko. Jednak nie jest to dziecko jej męża. Mąż pomimo tego wychowuje to dziecko. Co więcej, nie ma perspektywy na wspólne dzieci z tego związku. Żona i mąż nie zamierzają mieć więcej dzieci i nie współżyją ze sobą. Czy taka rodzina byłaby dla nas punktem odniesienia, gdyby mąż i żona w niej nie nazywali się Józef i Maryja, a dziecko nie byłoby Synem Bożym? To rodzina, jakich wiele, bo inna niż wszystkie – z nieregularną sytuacją i ze wzajemnymi układami zrozumiałymi nierzadko tylko wewnątrz tego systemu. Takich rodzin w Biblii jest więcej. Pierwsze czytanie mówi o parze, która doczekała się dziecka po dziewięćdziesiątce. Drugie wspomina ich wnuka, który związał się z dwiema siostrami. Z pierwszą, której nie kochał, ożenił się, bo liczył na to, że zdobędzie drugą, która była miłością jego życia. Mowa o Abrahamie, Sarze, Jakubie, Lei i Racheli. Zbudowane przez nich rodziny – dziwaczne, niedoskonałe, obolałe – były drogą, po której przyszło zbawienie dla całego świata. Jezus Chrystus, Bóg Wcielony ma za przodków osoby, które zbudowały niestandardowe rodziny, a wychowywali Go małżonkowie, którzy twórczo i skutecznie podjęli tę tradycję. Właśnie tę rodzinę Jezusa, Maryi i Józefa celebrujemy jako świętą, choć nie ma tu psa i trójki dzieci, które narodziły się ze swoich perfekcyjnie wpisujących się w normę statystyczną i chrześcijańską antropologię rodziców. Bo święta nie znaczy modelowa. Święta rodzina to taka, której Bóg udziela swojej świętości – jest w niej obecny jako cel, do którego się wspólnie zwracamy, i źródło, z którego czerpiemy siły, by kochać. Nie byłoby Świętej Rodziny bez wcielenia, które odebrało Maryi i Józefowi szanse na wpisanie się w idealny model, ale dało obecność Boga, który przychodzi jako Zbawiciel. Wcielenie Syna Bożego może uświęcić też nasze rodziny: potłuczone, pozszywane, pozbawione nadziei, bezdzietne, naznaczone stratą i chorobą. Tylko nie bójmy się być święci, bez względu na to, jak bardzo pokręcona jest nasza historia. Bóg nie boi się nas uświęcić.
Oceń