Pierwszy i Drugi List do Tesaloniczan
Ono ma już siedemdziesiąt lat.
W tym roku mija siedemdziesiąt lat, od chwili, kiedy prymas kardynał August Hlond powierzył dominikanom duszpasterstwo akademickie w Poznaniu. Stało się to na spotkaniu w kurii biskupiej 14 sierpnia 1935 roku. Był to również pretekst do powrotu po latach dominikanów do Poznania, którzy byli w nim już od 1227 roku. Inspiratorem tego przedsięwzięcia był ówczesny rektor Uniwersytetu Poznańskiego profesor Stanisław Kasznica. Najpierw korzystając z gościny u sióstr Sacre Coeur przy ulicy Mielżyńskiego, a później już u siebie, dominikanie rozwinęli działalność duszpasterską wśród młodzieży akademickiej, szybko zdobywając uznanie i szacunek w sferach akademickich, profesorskich i kościelnych. W obecnym miejscu przy ulicy Libelta do wojny zdążyli wybudować jedynie klasztor z kaplicą, planując budowę kościoła akademickiego w czasie późniejszym. Świeżo wybudowany klasztor użytkowały w czasie okupacji władze niemieckie. Już w lutym 1945 roku wraz z cofającym się frontem niemieckim na ulicę Libelta powrócił ojciec Stanisław Dobecki, poznaniak, zmarły przed rokiem senior naszego klasztoru. Najpierw był jedynym mieszkańcem, ratownikiem i gospodarzem klasztoru, w którym otworzył kaplicę, a następnie duszpasterzem akademickim. Do Poznania powrócił potem także ojciec Bernard Przybylski, ten, który przed wojną inaugurował działalność duszpasterską wśród studentów. Ówczesna działalność duszpasterstwa nie ograniczała się do troski o sprawy duchowe, ale obejmowała pomoc materialną i społeczną, opiekę nad powracającymi do kraju repatriantami, pomoc w znajdywaniu zakwaterowania, ubrania i wyżywienia. Caritas Academica, organizacja duszpasterska, zajmowała się nie tylko duszami, ale i ciałami ówczesnych studentów, żywiąc ich i ubierając oraz wysyłając ich na rekolekcje i na wakacje. W trudnych czasach powojennych udało się wznieść kościół akademicki, choć odbiegał on od pierwotnych planów. Dzięki niewyobrażalnemu uporowi i determinacji ojca Mateusza Schuttera 2 października 1949 roku świątynię poświęcono. Otwarto tym samym nowy rozdział duszpasterstwa akademickiego w Poznaniu, przez które od tego czasu przewinęło się tysiące studentów. Oryginalne poczynania i niepowtarzalna atmosfera, przyciągająca tam niezmiennie do dzisiaj tak wielu akademików, były i są zasługą wspaniałych i wybitnych duszpasterzy: od wspomnianego już Bernarda Przybylskiego i Stanisława Dobeckiego, od Marcina Chrostowskiego, Joachima Badeniego i Tomasza Pawłowskiego, Konrada Hejmo, Marcina Babraja, Honoriusza Kowalczyka, Jana Spieża, Tomasza Alexiewicza aż do dziś, kiedy i ja staję w tym szeregu, usiłując dorównać poprzednikom. Gdy przybywam na inaugurację roku akademickiego na wszystkie wyższe uczelnie Poznania i zasiadam na jednym z pierwszych miejsc, to mam w pamięci i świadomości ich wszystkich, moich wspaniałych poprzedników, ich pracę i ofiarę, ich „nielegalną” pracę duszpasterską w Peerelce, kiedy to wszystkie spotkania i zgromadzenia były nielegalne i godzące w ustrój. Duszpasterze akademiccy u dominikanów to nie tylko ci, dla których praca w duszpasterstwie akademickim była głównym zajęciem. Wielu ojców pracowało z doskoku, dorywczo, i tutaj też nie brakuje wspaniałych ludzi: i ojciec Albert Krąpiec, i Władysław Paździor, Roman Zdziarstek, Andrzej Chlewicki, dzisiaj duszpasterz na naszej Jamnej, Nikodem Brzózy i wielu innych.
Klasztor w Poznaniu cały jest duszpasterstwem akademickim i wszyscy ojcowie śpieszą z pomocą, kiedy tylko zajdzie potrzeba. Duszpasterstwo akademickie ukształtowało nasz klasztor, nadało mu charakter i klimat. Z duszpasterstwa narodziło się Wydawnictwo W drodze, tutaj w stanie wojennym znajdowało schronienie wiele osób i stąd wychodziła pomoc dla internowanych i ludzi w potrzebie.
W ciągu tych siedemdziesięciu lat wielu duszpasterzy posługiwało młodzieży studiującej, profesorom i pracownikom wyższych uczelni w Poznaniu. Stąd rozchodziło się promieniowanie dominikańskiego przepowiadania wyrażające się w entuzjazmie wiary. Z inicjatywy poznańskiego duszpasterstwa akademickiego powstały ośrodki duszpasterstwa młodzieżowego związane z Poznaniem, takie jak Hermanice, a później Jamna i Lednica. W tym czasie w naszym duszpasterstwie wielu studentów znalazło dom, rodzinę, wspólnotę i azyl. Niejeden coś zjadł czy się przespał na podłodze. Wielu odnalazło swoje powołanie zarówno do życia w rodzinie, jak i radykalnego pójścia za Chrystusem.
W czasach komunizmu, kiedy kontakt z duszpasterstwem akademickim mógł stanowić niebezpieczeństwo dla najbliższych, wykonywanego zawodu, zajmowanego stanowiska, kiedy kolejne rewizje niszczyły nasze archiwum, a my nie przykładaliśmy większej wagi do zachowywania śladów naszej działalności, zdawało się, że wszystko odchodzi wraz z ludźmi.
Dzisiaj zmieniły się czasy, życie stało się w miarę normalne, dlatego zwracamy się z prośbą o pomoc w ocaleniu tamtych lat, wzruszeń i przeżyć, służb i cierpień, które miały miejsce w duszpasterstwie akademickim dominikanów w latach, kiedy byliście tam zaangażowani, aktywni.
Prosimy o napisanie jednej do trzech stron wspomnień z czasu spędzonego w duszpasterstwie, wspomnień o ludziach i o tym, co ten okres znaczy w waszym życiu. Zapraszamy też na uroczystości siedemdziesięciolecia dominikańskiego duszpasterstwa akademickiego w Poznaniu, które odbędą się w dniach 15–23 października br. Prosimy o przekazanie tej informacji ludziom, którzy wraz z wami tworzyli środowisko duszpasterskie. Natura ludzka jest oporna i leniwa i nie każdy i nie zawsze jest w stanie pozytywnie i bezinteresownie myśleć o innych, postanowiłem więc pomóc sobie i innym, zamawiając trzy świnie do pieczenia na rożnie oraz wspaniałe sałatki dla tych, którzy się wiecznie odchudzają, i zapraszam wszystkich dawnych i obecnych bywalców duszpasterstwa w sobotę 15 października od godziny 15.00 oraz w sobotę 22 października również od 15.00 na mszę świętą i pogaduszki przy jedzeniu w ogrodzie dominikanów poznańskich, który dobrze znacie. Będzie o czym rozmawiać. Szczegółowy program obchodów na stronie www.lednica2000.pl
Oceń