Co się dzieje ze zmarłymi dziećmi, których nie zdążono ochrzcić, i czy teoria limbusu jest jeszcze aktualna?
Los dzieci, które zmarły bez sakramentu chrztu świętego, niepokoił chrześcijan od dawna. I choć od czasów Soboru Watykańskiego II duszpasterskie podejście Kościoła do tej sprawy znacznie się zmieniło, to jednak wciąż budzi ona wiele emocji. Dlatego w 2007 roku Międzynarodowa Komisja Teologiczna wydała dokument Nadzieja zbawienia dla dzieci zmarłych bez chrztu. Możemy w nim znaleźć bardzo wnikliwe opracowanie tego zagadnienia. Nie będę referował całej dyskusji, skupię się na odpowiedzi na pytanie: Co się dzieje ze zmarłymi dziećmi?
Nadzieja, a nie pewność
Zacznijmy od trzech zasadniczych założeń. Pierwsze z nich głosi, że dziecko jest człowiekiem, osobą od początku swojego istnienia, czyli od poczęcia. Drugie założenie dotyczy Boga i wyraża przekonanie, że pragnie On zbawienia każdego człowieka. I jest wreszcie trzecie założenie, które odnosi się do relacji pomiędzy Bogiem i człowiekiem. Jak czytamy w Katechizmie Kościoła katolickiego „Bóg związał zbawienie z sakramentem chrztu, ale sam nie jest związany swoimi sakramentami” (KKK 1257), co oznacza, że może udzielić łaski zbawienia w jakiś inny sposób.
Kościół zawsze przykładał wielką wagę do tego, żeby dzieci rodziców wierzących nie odchodziły z tego świata bez chrztu. Głosząc prawdę, że człowiek jest bytem osobowym i został wezwany do życia wiecznego, Kościół wierzy, że każda istota ludzka, skoro tylko zaistniała, jest zdolna do takiego życia. Z tego przekonania wypływa praktyka udzielania chrztu niemowlętom. Święty Cyprian z Kartaginy w jednym ze swoich listów pisał: „Wszyscy ludzie, skoro raz zostali stworzeni przez Boga, są sobie równi i jednakowi. W oczach świata z biegiem czasu wzrastamy co do ciała, jednakże wobec Boga wiek nie stanowi różnicy. Gdyby łaska, jaką otrzymują ochrzczeni, zależała od wieku przyjmującego, musiałaby być większa lub mniejsza. Tymczasem Duch Święty udziela łaski nie według jakiejś wyznaczonej miary, lecz w swej dobroci i ojcowskiej łaskawości wszystkim jednakowo. Bóg nie ma względu na osobę ani na jej wiek i w ten sposób objawia swoje ojcostwo, że wszystkim udziela łaski jednakowo” (List 64,3). Przekonanie to znalazło również wyraz w Kodeksie prawa kanonicznego. W kanonie 871 czytamy, że „płody poronione, jeśli żyją, nale
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 5000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń