Ewangelia według św. Jana
ktoś mi kiedyś powiedział, że rozumie słowa suplikacji: „Od nagłej i niespodziewanej śmierci zachowaj nas, Panie” jako pragnienie odejścia z tego świata w pojednaniu z bliskimi i w poczuciu spełnionego życia. Trudno mu jednak pogodzić tę prośbę ze świadomością długotrwałej i bolesnej choroby połączonej z demencją, kłopotami w poruszaniu się, drżeniem rąk, zależnością od innych, koniecznością stałej opieki, która dla najbliższych może być ponad siły. Wszyscy oczywiście zdajemy sobie sprawę, że starość prędzej czy później przyjdzie, ale mało kto jest na nią przygotowany. A przynajmniej inaczej ją sobie wyobraża. Nie chcemy być kłopotem dla innych, ale też z drugiej strony nie każdy znajduje w sobie siłę, cierpliwość i umiejętności, by zająć się swoją mamą, tatą, mężem czy żoną. Wówczas, często z ogromnymi wyrzutami sumienia, trzeba najbliższą osobę umieścić w ośrodku, gdzie będzie miała zapewnioną opiekę. Czy w takich sytuacjach właściwe jest przykładanie do kogoś, kto podejmuje taką decyzję, miary grzechu zaniedbania albo braku miłości? Łatwo oceniać tym, którzy nie doświadczyli tego rodzaju problemów i nie stawali przed moralnymi dylematami.
Mówimy czasem: „Starość się Panu Bogu nie udała”, na co doktor Paweł Grabowski, założyciel i prezes Fundacji Hospicjum Proroka Eliasza, odpowiada w rozmowie z nami, że to zależy od tego, jakie kto ma wobec niej oczekiwania. Jednocześnie przypomina, że już bardzo niedługo, w 2050 roku, seniorzy stanowić będą jedną trzecią naszego społeczeństwa. To dlatego tak ważne jest mówienie o starości i edukacja w zakresie opieki nad osobami chorymi. O tym w znakomitej rozmowie opowiadają, zajmujące się naukowo demencją, Marlena Meyer i Magda Kaczmarska, które pokazują, jak wiele można zrobić dziś, żeby lepiej funkcjonować kiedyś, czego Państwu i sobie życzę.
Oceń