Po co światu mnich?
nie raz w ciągu ostatnich lat pisaliśmy na łamach „W drodze” o kryzysie w Kościele, podkreślając, że we wszystkich trudnościach, z jakimi się mierzymy, chodzi o ocalenie obecności i doświadczenia żywego Boga, który działa poprzez niedoskonałych ludzi i ich struktury. Zdajemy sobie sprawę, że ostatnie wydarzenia związane między innymi z wymową konferencji prasowej Episkopatu Polski, poświęconej skali wykorzystywania seksualnego nieletnich, a także dyskusja wokół podpisania karty LGBT+ stały się dla wielu ludzi wyzwaniem wiary. Okazją do stawiania pytań o rolę pasterzy, ewangelicznego upomnienia, a także o to, co zrobić, by Kościół był rzeczywiście wspólnotą, bez której nie możemy sobie wyobrazić sensownego życia w świecie. Ktoś z pewnością powie, że zdarzenia ostatnich tygodni to jeszcze nie kryzys, a jeśli już, to jak każdy i ten jest szansą na reformy, że nie jest on pierwszy i nie ostatni, że świętość jest większa od grzechu, a młyny Kościoła mają to do siebie, że mielą powoli. To wszystko prawda. Jednak nie daje mi spokoju zdanie wypowiedziane w połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku przez nieco dziś zapomnianego czeskiego teologa Ota Mádra, że Kościół może umrzeć nie tylko z powodu śmiertelnej rany, ale i z powodu przewlekłej śmiertelnej choroby.
Nie zamierzamy dramatyzować i straszyć, bo wywoływanie takich emocji nikomu nie służy. Wierzymy w sens otwartej rozmowy. Nawet jeżeli tematy, które poruszamy na łamach tego numeru, dla kogoś będą kontrowersyjne. Mamy w pamięci ewangeliczną obietnicę Pana Jezusa, że „bramy piekielne (Kościoła) nie przemogą”. Niestety, nigdzie nie jest powiedziane, że dotyczy ona lokalnego Kościoła w Polsce.
Drodzy Czytelnicy, w związku z rosnącymi kosztami produkcji miesięcznika od tego miesiąca jesteśmy zmuszeni podnieść jego cenę detaliczną. Robimy to pierwszy raz od ośmiu lat, prosząc o zrozumienie tej niełatwej decyzji.
Oceń