Twarze i imiona
Pwt 4,32–34.39–40 / Ps 33 / Rz 8,14–17 / Mt 28,16–20
[26 maja 2024 / Uroczystość Najświętszej Trójcy]
Chrześcijanami stajemy się przez chrzest. Kościół udziela go nam w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Można powiedzieć, że przy chrzcie zostajemy zanurzeni w tajemnicy Boga Trójjedynego, w niej nasza wiara ma swój początek i na niej opiera się cała jej treść. Doskonale ilustruje to odmawiane przez nas każdej niedzieli Credo rozpięte na planie Trójcy i wokół Niej osnute.
Jedna natura w trzech Osobach – oto najistotniejsza prawda o Bogu, w którego wierzymy. Jest to prawda najbardziej chrześcijaństwu właściwa, z której wszystkie inne biorą początek. I jednocześnie jest to prawda dla ludzkiego intelektu najbardziej wymagająca, daleko przekraczająca jego możliwości. Stąd bardziej adekwatnie określamy ją tajemnicą. Mówiąc o Trójcy, dotykamy wewnętrznego życia Boga, a więc najbardziej ukrytej rzeczywistości, prawdziwego misterium.
Paradoksalne pogodzenie jedności i wielości odnajdujemy w samej formule chrztu. Jesteśmy ochrzczeni „w imię” – a nie „w imiona” – Ojca, Syna i Ducha Świętego. Bóg jest jeden, jedyny, niepodzielny. Jednocześnie w Nim samym istnieje zjawisko dialogu, wzajemności, relacji. Mówimy, że Bóg jest komunią Osób. Dlatego dla chrześcijaństwa najwyższą formą jedności jest ta, która powstaje przez wzajemną miłość między osobami. Trójca stanowi najgłębszy i najbardziej prawdziwy wyraz jedności we wspólnocie.
Skoro jako ludzie zostaliśmy stworzeni „na obraz i podobieństwo Boże”, również my jesteśmy powołani do tego, by poprzez miłość „stanowić jedno” (J 17,21). Celnie określił to niegdyś Joseph Ratzinger, pisząc, że „do istoty egzystencji chrześcijanina należy przyjęcie swego istnienia jako relacji i życie w ten sposób, by wejść w ową jedność, która jest podstawą wszelkiej rzeczywistości”. Żyć w ten sposób możemy za sprawą chrztu i jego mocą, gdyż to w Chrystusie otrzymaliśmy „Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: »Abba, Ojcze!«” (Rz 8,15).
Oceń