Genezis. Czy ktoś w to jeszcze wierzy?
Przyjaźń to niesłychanie ciekawe doświadczenie, jak tłumaczy Françoise Dolto, ponieważ daje pewność bez presji. Ze spokojem pozwalamy, aby to, czego nie możemy pojąć w drugim człowieku, pozostało niewiadomą. Fakt, że nie wiemy wszystkiego, nie wpływa na naszą relację. Tego samego nie można natomiast powiedzieć o miłości. Gdy kochamy, oczekujemy pełnego objawienia, całkowitej szczerości, otwartości, znajomości bez niewiadomych i przemilczeń. W przyjaźni naturalnie godzimy się na różnice, na istnienie pewnego dystansu postrzeganego nie jako przeszkoda w zaufaniu, lecz wręcz przeciwnie – jako warunek ujawnienia się przed drugim człowiekiem. Dzieląca ludzi przestrzeń daje jednostce swobodę wyrażania swojej prawdziwej tożsamości i oczyszcza przyjaciół z jakiejkolwiek pokusy panowania nad drugim człowiekiem. Przyjaźń nie zawiera w sobie dążenia do zawłaszczenia innej osoby, będącego nierzadko częścią nadmiernie skupionej na sobie, przesadnie narcystycznej miłości. Jeszcze bardziej niż w przypadku kochania rozwija się ona dzięki świadomej akceptacji ograniczeń. Różnica między miłością i przyjaźnią tkwi być może w tym, że pierwsza z nich skłania się zawsze ku bezkresowi i podważa obrysy i granice. Gdy się coś ukrywa, prędzej czy później okazuje się to nieznośnym brzemieniem. W przyjacielskiej relacji natomiast do ograniczeń podchodzimy lekko i przyjmujemy fakt, że życie toczy się również bez nas i poza nami.
Tekst pochodzi z książki Żadna droga nie będzie długa. O przyjaźni autorstwa José Tolentino Mendonça.
Do kupienia w bratnizew.pl.
Oceń