Ewangelia według św. Jana
1 Sm 16,1b.6-7.10-13b / Ps 23 / Ef 5, 8-14 / J 9,1-41
Strasznie się rozgadał, od kiedy zaczął widzieć. To znaczy bardzo. Nie żeby wcześniej zupełnie nic nie mówił. Głównie jednak krzyczał: „Ludzie, ulitujcie się, zmiłujcie się, ludzie”. I tak całymi dniami. Wrzucali mu tam czasem jakieś grosze, a on patrzył wtedy w niebo tymi swoimi zamglonymi, niewidzącymi oczami. Naprężał się cały i takim rozmiękłym, łkającym głosem mówił: „Niech Bóg cię błogosławi”. I to tyle było jego mówienia.
Za to teraz chodzi i opowiada wszystkim! O błocie na oczach, o znanej na pamięć drodze do sadzawki, o wodzie spływającej po twarzy i o tym, jak świat wykluł mu się z ciemności i dopasował do dźwięków. A jak on zaczął dyskutować. Jaki pewny siebie się zrobił. A najbardziej to już broni swojego wybawcy, tego nauczyciela z Galilei. W sumie nie ma się czemu dziwić. Bo to szabat był i stąd cała afera. Faryzeusze go zaraz obskoczyli i dociskali pytaniami. Wcale się nie dał osaczyć. Odwinął im się sprytnie, tak że się wściekli, a on tylko się z nich śmiał. Nawet jego rodziców szarpali, że on niby udawał niewidomego i że wystawiali go na żebranie, że to oszustwo było. Nic z tego. Ojciec z matką się przestraszyli. Powiedzieli, że jest dorosły i niech sam za siebie mówi, bo ma prawo.
No i on rzeczywiście zrobił się dorosły i wie, że ma prawo. Jakby z tym widzeniem dostał samego siebie, takiego zupełnie innego, chociaż to przecież wciąż on jest, ale naprawdę jakby się urodził na nowo. I widać, jak mu dobrze z tą nową samodzielnością. Jak do niego pasuje. Ta ironia i poczucie humoru, i że nie musi nikogo pytać, bo może mieć własne zdanie. Jakby to wszystko od zawsze na niego czekało. Aż zobaczy i przestanie żebrać. I to żebranie spłynęło z niego razem z błotem, kiedy obmywał się w sadzawce.
Oceń