List do Rzymian
Chrześcijaństwo przybyło na Tajwan wraz z hiszpańskimi dominikanami z Prowincji Różańca Świętego. W 1626 roku na północy wyspy zakonnicy zbudowali pierwszą kaplicę. Jednak już w 1642 roku zostali wypędzeni przez Holendrów, którzy przejęli kontrolę nad wyspą. Kościół powrócił na Tajwan w 1859 roku wraz z otwarciem się Chin na misje. W tymże roku dominikanie założyli pierwszą parafię na południu wyspy w portowym mieście Kaohsiung. Po wygranej wojnie z Chinami w 1895 roku Tajwan zaanektowała Japonia. Gdy w 1945 roku Tajwan powrócił do Chin, było tutaj około 11 tys. wiernych, którym służyło 12 hiszpańskich dominikanów i 3 lokalnych księży. W 1949 roku, kiedy po przegranej wojnie domowej rząd nacjonalistyczny przeniósł się na Tajwan, wraz z falą uciekinierów przybyło także wielu katolików, świeckich, a także kapłanów. W kolejnych latach nastąpił szybki wzrost liczebny Kościoła. W 1968 roku liczba wiernych osiągnęła około 300 tysięcy i na tym poziomie utrzymuje się do dzisiaj. Około połowa z nich to ludność etnicznie chińska, druga połowa to potomkowie Malajów — pierwszych mieszkańców wyspy, spokrewnionych z ludnością wysp Pacyfiku, zwłaszcza Filipin.
Trzysta tysięcy katolików przy niemal 23 mln. mieszkańców oznacza, że do Kościoła przynależy nieco ponad 1% społeczeństwa. Obecnie wyspa jest administracyjnie podzielona na siedem diecezji. Na Tajwanie pracuje około 650 kapłanów. Połowę stanowią księża z zagranicy. Kościół prowadzi 3 wyższe uczelnie, 25 liceów, 11 szkół technicznych. Dba również o opiekę zdrowotną, podlega pod niego 11 szpitali, 11 przychodni zdrowia, 4 sierocińce, 14 domów seniora, 14 centrów opieki nad dziećmi upośledzonymi.
Do głównych wyzwań stojących przed tajwańskim Kościołem należą:
— praca nad pojednaniem między trzema głównymi grupami mieszkańców: potomkami pierwszych mieszkańców, potomkami chińskich osadników (zachowujących odrębny język i specyficzną lokalną kulturę) oraz potomkami uchodźców z Chin kontynentalnych (podkreślających związki wyspy z kontynentem);
— potrzeba bardziej wyraźnej obecności w życiu społeczeństwa i aktywnego dostosowania form pracy duszpasterskiej do szybko zmieniających się warunków społecznych; w latach 70. Tajwan doświadczył radykalnego przeobrażenia ze społeczeństwa głównie rolniczego do gospodarki przemysłowej i społeczeństwa konsumpcyjnego; wiele osób, które przeniosły się wtedy z rodzinnych miejscowości do centrów miejskich, utraciło więź z Kościołem;
— praca nad budzeniem i formowaniem lokalnych powołań niezbędnych do trwałego zakorzenienia się Kościoła w tutejszym społeczeństwie;
— potrzeba otoczenia opieką pracowników zagranicznych (pracuje ich tutaj kilkaset tysięcy, wśród nich jest wielu katolików z Filipin i Wietnamu) oraz przybyłych z zagranicy żon lokalnych mieszkańców (często bez znajomości języka, żyjących w całkowitym wyobcowaniu).
Oceń