Pierwszy List do Koryntian
Jr 23,16 / Ps 23 / Ef 2,13-28 / Mk 6, 30-34
Gdy szedłem przez rynek na krakowskie Błonia, gdzie miał przybyć papież Benedykt XVI, zadawałem sobie pytanie, co jest właściwie powodem, że ludzie z całej Polski, nie zważając na trudy, podążają na to spotkanie. Zdaję sobie sprawę, że to pytanie rodziło się we mnie bardziej ze zdumienia niż z wiary. Można próbować wyjaśnić to zjawisko na sposób psychologiczny czy socjologiczny. Jest to jak najbardziej uprawnione, podobnie jak posługiwanie się tymi narzędziami w próbie oceny zdarzeń z czasów Jezusa, również tych opisanych w dzisiejszej Ewangelii. Wydaje się jednak, że bez spojrzenia oczami wiary nie jesteśmy w stanie dotrzeć do istoty wydarzeń, gdyż i dla Jezusa, i dla Jego apostoła Benedykta XVI inspiracją do mówienia i działania jest właśnie wiara.
Papież jest uczniem Jezusa, któremu Mistrz dał łaskę reprezentowania Go na ziemi. Dzięki temu ludzie widzą w nim „Dobrego Pasterza, który zna swoje owce”. Rozpoznają w nim Tego, który nie przyszedł potępić tego świata, ale go zbawić. On otrzymał Słowo prawdy i życia. Z tej perspektywy nie dziwią wznoszące się okrzyki: „Przemów do nas!” czy „Chcemy cię słuchać!”. Nie dziwi trwanie przy trasie przejazdu czy czekanie pod oknem krakowskiej kurii. To wiara daje odpowiedzi na pragnienia, które w nas są.
Po pielgrzymce Benedykta XVI zrodziło się we mnie jeszcze jedno pytanie. Ile w ludziach zostanie tego entuzjazmu i zapału, na jak długo go wystarczy? I myślę, że to również nie jest pytanie, które się bierze z wiary. Jest ono podobne do tego, które zadał Jezusowi Piotr po trzykrotnym wyznaniu miłości, a które dotyczyło Jana Apostoła, „a co z tym będzie?”. I Jezus mu odpowiedział: „co tobie do tego? Ty pójdź za Mną!”. Jest to pytanie rodzące się z lęku o siebie. Czy naprawdę chcę pójść drogą Ewangelii?
Jezus natomiast domaga się od nas już nie pytań, lecz odpowiedzi. To On pyta każdego z osobna: „Czy miłujesz Mnie?”. A do mnie należy odpowiedź: „Tak, Panie”, bo niczego bardziej nie pragnę nad bycie z Nim. A On doda: „Paś owce moje!”.
Oceń