W nasze życie wkradła się herezja: Robię, więc jestem. Nie robię, więc mnie nie ma. Jesteś online, to jesteś. Kiedy nie ma cię online, to nie istniejesz.
Rozmawiają Maksymilian Nawara OSB i Katarzyna Kolska
Czy wie ojciec, jaki się pojawia komunikat, gdy ktoś chce odinstalować aplikację, której używał w telefonie, na przykład Twittera albo Facebooka?
Nie wiem.
„Czy na pewno chcesz to zrobić?!” Jakby od tego zależało coś bardzo ważnego, czyjeś być albo nie być.
Nigdy nie miałem ani Twittera, ani Facebooka, ani żadnych innych komunikatorów poza mailem i Skype’em, którego muszę używać.
Da się tak żyć? Bez Twittera, bez Facebooka, bez innych komunikatorów?
No, jak widać, da się. Mam się fantastycznie i wcale nie czuję, bym był wyobcowany ze społeczeństwa, nie uczestnicząc w forach społecznościowych.
Nie kusiło ojca, żeby płynąć w strumieniu ludzkich opinii, sądów, uwag?
Zrezygnowałem z tego świadomie. Taka jest moja droga duchowa i zakonna. Mam inne priorytety. Obecność medialna i kontrolowanie na bieżąco rzeczywistości nie wydawały mi się najważniejsze.
Ale niektórzy mówią, że dzisiaj nie da się już bez tego żyć, prowadzić interesów, funkcjonować zawodowo.
Być może tak jest. Nie wiem, bo nigdy nie prowadziłem interesów. Ale wydaje mi się, że nawet gdyby rezygnacja z takiej obecności była niemożliwa czy trudna, zawsze można ją ograniczyć, na przykład wyłącznie do spraw zawodowych. Ja też jestem przełożonym generalnym, więc różne rzeczy muszę robić online.
Problem jest chyba inny: Jak spędzam wolny czas, jakie mam zainteresowania, co sprawia mi przyjemność i czy umiem być sam ze sobą? Bo jeśli umiem, to szukanie rozrywek, które mogłyby mi zagwarantować poczucie sensu, jest drugorzędne.
Głód bycia non stop online, w kontakcie, i to w kontakcie wirtualnym, wynika przede wszystkim z tego, że człowiek nie umie być sam ze sobą. Dlatego ciągle musi coś robić. Poza tym my bardzo szybko się przyzwyczajamy do wszystkiego, a szczególnie do tego, co jest przyjemne. Kiedyś, żeby osiągnąć przyjemność, czy, mówiąc fachowym językiem, mieć większy dopływ dopaminy, trzeba było włożyć w to wysiłek – coś osiągnąć, coś wypracować, do czegoś się przygotować. Dzisiaj przez media, które działają na zasadzie łatwych rozrywek i szybkich komunikatów, ten okres przygotowania jest wykluczony, a stan satysfakcji można osiągnąć niemal natychmiast. Chodzi o to, żeby się nie namęczyć i mieć z tego dużo przyjemności. Łatwo się do tego przyzwyczaić.
Niektórzy mówią, że gdyby Pan Jezus żył teraz, to na pewno korzystałby z Facebooka i Twittera, bo bardzo chciałby się kontaktować ze swoimi uczniami.
To jest gdybanie i trudno mówić, co zrobiłby Pan Jezus, ale wystarczy zajrzeć do Ewangelii, by zobaczyć, w jaki sposób Jezus kontaktował się z ludźmi. Nawet jeśli był w tłumie, to nawiązywał bezpośrednie
Zostało Ci jeszcze 85% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń