W Piśmie Świętym jest takie zdanie: „Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy, a czynić będą znaki i cuda, żeby wprowadzić w błąd, jeśli to możliwe, wybranych” (Mk 13,22). W wielu innych fragmentach Biblii mowa jest o „fałszywych prorokach”. Kim oni są i jak ich rozpoznać?
Na początku ustalmy bardzo istotną rzecz: biblijni prorocy nie są tylko przepowiadaczami przyszłości; nie są jedynie wybranymi ludźmi, którzy zostali przez Boga obdarzeni szczególnym darem widzenia – niejasnego wprawdzie i zasłoniętego symbolicznymi obrazami – tego, co ma się dopiero zdarzyć1. Biblijni prorocy odgrywają oczywiście również taką rolę, jednak ich misja w równym stopniu polega na wpatrywaniu się w przeszłość, jak i w teraźniejszość. Mają oni bowiem za zadanie zinterpretować całą rzeczywistość (przeszłą, teraźniejszą i przyszłą) w świetle Bożego słowa, które słyszą bezpośrednio i wyraźniej od innych. Inaczej mówiąc, prorocy mają uprzywilejowany wgląd w Boży sposób widzenia świata i historii. Ważne, by uprzytomnić sobie to biblijne rozumienie proroctwa, znacznie szersze od potocznego, by nie myśleć o fałszywych prorokach wyłącznie jako o „nawiedzonych” niestabilnych emocjonalnie osobach, które nieustannie mylą się w swoich przewidywaniach. Skoro być prawdziwym prorokiem oznacza znacznie więcej, niż tylko prawdziwie przewidywać przyszłość, to również być fałszywym prorokiem oznacza znacznie więcej, niż przewidywać przyszłość fałszywie. Najkrócej rzecz ujmując, w przeciwieństwie do prawdziwego fałszywy prorok nie widzi rzeczywistości (przeszłej, teraźniejszej i przyszłej) w Boży sposób, ale – powołując się na autorytet Boga – interpretuje ją po swojemu, wprowadzając innych w błąd.
Znając najogólniejsze biblijne rozumienie destrukcyjnego działania fałszywych proroków, możemy teraz zająć się kwestiami bardziej szczegółowymi. Jakimi zatem cechami charakteryzują się fałszywi prorocy?
Samowola
Fałszywi prorocy nie zostali posłani przez Boga, ale uzurpują sobie prawo do przemawiania w Jego imieniu. Dzielą się więc z innymi swoimi własnymi pomysłami, snami, widzeniami i mrzonkami, nie zaś tym, co rzeczywiście pochodzi od Stwórcy. Opierając się na swoim prywatnym wyczuciu tego, co dobre i złe, zarażają swoich słuchaczy „urojeniami swych serc”:
„I rzekł Pan do mnie: Prorocy ci głoszą kłamstwo w moje imię. Nie posłałem ich, nie dawałem im poleceń ani nie przemówiłem do nich. Kłamliwe widzenia, zmyślone przepowiednie, urojenia swych serc – oto, co wam przepowiadają” (Jr 14,14).
„Nie posłałem tych proroków, lecz oni biegają; nie mówiłem do nich, lecz oni prorokują” (Jr 23,21).
Przemawianie jedynie we własnym imieniu powoduje, że fałszywy prorok koncentruje uwagę słuchaczy na sobie, nie zaś na Bogu i Jego słowie. Takie postępowanie wypływa z jego pychy i z pragnienia wzbudzania strachu (Pwt 18,22)
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń