Po co światu mnich?
od kilku lat współprowadzę kursy przedmałżeńskie, dzięki czemu mam okazję rozmawiać z parami, które dzielą się swoimi wątpliwościami i zadają pytania dotyczące wspólnego życia. W ich wypowiedziach najmocniej przebija doświadczenie rozdarcia pomiędzy religią a seksualnością. Trafnie mówił o tym wiele lat temu kanadyjski oblat ojciec Ronald Rolheiser w swojej książce W poszukiwaniu duchowości XXI wieku. Opisywał w niej m.in. stan społeczeństw po rewolucji seksualnej, w efekcie której „religia otrzymała Boga, a część świecka – seks. Świeckość dostała namiętność, a Bóg czystość. Niezależnie więc od tego, czy należymy do Kościoła, czy nie – wybór, którego często dokonujemy bardziej lub mniej świadomie, dotyczy wyboru pomiędzy religią a erosem”. Jak się wydaje, jest to diagnoza dotycząca współcześnie wielu par, nie tylko przygotowujących się do małżeństwa: wszystko, co związane z seksem, traktowane jest w kategoriach grzeszności. Ale to nie jedyny problem. Bo bywa i tak, że przyznanie się do wzięcia odpowiedzialności za seks w postaci stosowania naturalnych metod planowania rodziny jest dla wielu znakiem podporządkowania się represyjnemu nauczaniu Kościoła.
Kiedy więc papież Franciszek używa frazy o nawróceniu duszpasterskim w Kościele, może ma na myśli nie tylko sposób głoszenia Dobrej Nowiny i traktowanie ludzi z większym szacunkiem, ale również zmianę w sposobie mówienia o seksie. Tak, by nie patrzeć na seksualność wybiórczo, lecz integralnie, łącząc ją z płcią, prokreacją, przyjemnością, uczuciami, relacjami, przywiązaniem, duchowością i innymi ważnymi aspektami życia, obejmując jej wymiar biologiczny, psychologiczny, społeczny i duchowy. I pokazując, że radość z seksualności nie musi być związana z konfliktem sumienia, a wierność sobie nie musi być przeciwstawiana wierności kościelnemu nauczaniu.
Z okazji świąt Wielkanocy życzę Państwu niesłabnącej nadziei w obliczu trudności, wiary w moc miłosierdzia większego od grzechu i wytrwania przy Miłości pokonującej rozpacz.
Oceń