Dwa grosze. O Bogu bliskim
spowiedź to nie jest łatwy sakrament. Nawet kiedy pominiemy publicystyczne przepychanki ostatnich miesięcy wokół zasadności i formy spowiedzi dzieci, to dalej pozostajemy w sferze trudności. Czemu ma służyć nieustające obwinianie siebie, mówienie na ucho obcemu mężczyźnie o swoich wadach; czy nie wystarczy, że wie to Bóg? Do tego jeszcze kwestia osobistego wstydu, poczucia winy i niepokoju, jakim człowiekiem okaże się ksiądz w konfesjonale. Niestety, wiemy dobrze, że spowiednik potrafi czasem być okrutny i niemiłosierny i w związku z tym niejedno odejście od konfesjonału stało się także odejściem od Kościoła i od Boga. Trafnie oddają to słowa wypowiedziane kiedyś przez papieża Franciszka o tym, że spowiedź może być albo miejscem tortur, albo duchowego uzdrowienia.
Poruszamy ten problem w wielkopostnym numerze miesięcznika, zastanawiając się nad formą spowiedzi, zasadnością wyznawania wciąż tych samych grzechów, a także kwestią rozeznania w kontekście coraz liczniejszych sytuacji niemieszczących się w prostych schematach teologicznych. Piszemy w końcu, że nie może dobrze spowiadać ten, kto sam nie doświadcza miłosierdzia. I choć spowiedź ma swój wymiar psychologiczny, pomagający w uzdrowieniu emocji, to ostatecznie nie to jest w niej najistotniejsze. Najważniejsze jest to, że od chwili wyznania grzechu nie niesie się go już samemu. Bo grzech został „objęty” przez Boga. Czy to wystarczy, by przełamać strach i ocalić w sobie sens przystępowania do kratek konfesjonału? Nie wiem, oby tak się stało. Dlatego życzę Państwu, zarówno jako spowiednik, jak i penitent, owocnego Wielkiego Postu i dobrych spowiedzi.
Oceń