List do Rzymian
Syr 35,12-14.16-18 | Ps 34 | 2 Tm 4,6-9.16-18 | Łk 18,9-14
W swoich przypowieściach Jezus wykorzystuje genialną metodę, którą znajdziemy też w historii opowiedzianej królowi Dawidowi przez Natana (2 Sm 12). Dzięki niej łatwo możemy się zorientować, jakie postępowanie jest właściwe, a jakie nie, i palec oskarżycielsko zwrócony w stronę winnego skierować na siebie.
Dla ilu z nas słuchanie dzisiejszej Ewangelii jest odkrywaniem sekretnej modlitwy naszych serc: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni…”? Po raz kolejny Chrystus ujawnia naszą gotowość do osądzania innych i samooszukiwania się na temat własnej prawości i pokory.
Dobrze wiemy, że blisko nam do celnika z przypowieści i że jesteśmy grzesznikami potrzebującymi Bożego miłosierdzia. Niestety, często zapominamy, że uznanie własnej grzeszności nie daje nam prawa do osądzania innych, którzy być może nie mają świadomości swoich wad i zła, do którego są zdolni. Ewangelia stwierdza wyraźnie: Jezus opowiedział tę przypowieść „niektórym, co dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili”. A ostatni wiersz przypomina: „Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony”. Zatem dzisiejsza przypowieść Jezusa dotyczy szczególnie tych, którzy w różnych sytuacjach czują się lepsi od innych.
Święty Dominik w konstytucjach zakonnych zachęcał swoich braci i siostry, aby nigdy nie osądzali innych, bo gdy człowiek podejmuje się osądzania bliźniego, często robi to w sposób błędny. Wiedząc, że sami jesteśmy grzesznikami potrzebującymi Bożego miłosierdzia, mamy także i my być miłosierni dla innych, ufając, że Bóg okaże się taki dla nas.
Oceń