Liturgia krok po kroku
Za 2,14-17 / Łk 1,46-55 / Łk 1,39-47
W pewnym sensie możemy zobaczyć w Bogu logopedę uczącego nas mówić. Widzimy to przede wszystkim na przykładzie Mojżesza, który został wybrany przez Boga, aby przemawiać w Jego imieniu do Izraela, choć sam Mojżesz nie uważał siebie za dobrego mówcę: „Wybacz, Panie, ale ja nie jestem wymowny (…). Ociężały usta moje i język mój zesztywniał” (Wj 4,10). Lecz Bóg odpowiedział Mojżeszowi: „Kto dał człowiekowi usta? (…) Czyż nie Ja, Pan? Przeto idź, a Ja będę przy ustach twoich i pouczę cię, co masz mówić” (Wj 4,11n).
Wkrótce Boża logopedia obejmie cały Izrael. Pan powie: „Słuchaj, Izraelu… Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił, przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu” (Pwt 6, 4–6). Ukochany przez żydów i chrześcijan fragment Pisma, w którym Bóg uczy nas medytować Jego miłość i świadczyć o niej.
Wciąż mów, mów i nie przestawaj. Mamy się ćwiczyć w mowie, która pochodzi od Boga. W przeciwnym razie człowiek szemrze przeciw Bożym planom (Wj 16; Lb 11), a to sprowadza śmierć, a nie życie, grzech, a nie łaskę.
Bóg oddala od nas słowa sprowadzające na nas śmierć, kierujące nas znów do ziemi zniewolenia. A jednocześnie wkłada w nasze usta słowa życia, dzięki którym możemy wyruszyć do Ziemi Obiecanej.
Również w różańcu, którego treścią jest wcielenie Słowa, Jezusa – Jego narodzenie, krzyż i zmartwychwstanie, możemy się uczyć bycia wprawnymi mówcami Słowa życia.
Modlimy się na różańcu w towarzystwie Maryi, Córy Syjonu. Ona jako pierwsza spotkała i przyjęła Słowo, które stało się ciałem, i pierwsza rozważała w swoim sercu tajemnice życia Jezusa (Łk 2,19). W Maryi szemranie Izraela przemieniło się w piękną mowę człowieka do Boga, którą możemy dziś kontynuować w modlitwie różańcowej.
Oceń