List do Rzymian
Pwt 4,32-34.39-40 / Ps 33 / Rz 8,14-17 / Mt 28,16-20
Pamiętam swoje zdziwienie, gdy po raz pierwszy na jerozolimskiej ulicy usłyszałem żydowskiego chłopca, który wołał do swojego taty: abba! Słowo znane doskonale z Pisma Świętego nagle zyskało zupełnie nowy wymiar. Relacja opisana w Liście św. Pawła do Rzymian stała się dla mnie o wiele bardziej konkretna. Nasz Bóg jest Tatą, Tatusiem. Można się do Niego naprawdę przytulić i znaleźć bezpieczeństwo w Jego ramionach.
Nasz Bóg nie jest Bogiem dalekim. Od początku swojego Objawienia przekonuje o tym lud Izraela. Nie chce, by Go czczono ze strachem i przerażeniem. Nie chce, by postrzegano Go jako okrutne bóstwo pragnące krwi ofiar. Bóg Izraela to Bóg bliski. Bóg, który walczy o swój lud. Bóg, który idzie na przedzie i toruje drogę na pustyni. Tam właśnie zrodził się Izrael jako lud – już nie gromada nomadów, ale naród, który Bóg dla siebie uformował.
Kolejne wieki to czas, kiedy Bóg coraz bardziej się zbliżał do człowieka. Ozeasz i Jeremiasz piszą o Nim i Jego ludzie jak o parze małżonków. Mimo niewierności oblubienicy Małżonek pozostaje wierny. U Izajasza Bóg powie o swej wielkiej czułości do Jerozolimy: „W przystępie gniewu ukryłem przed tobą na krótko swe oblicze, ale w miłości wieczystej nad tobą się ulitowałem (…) Bo góry mogą się poruszyć i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi ciebie i nie zachwieje się moje przymierze pokoju” (Iz 54,8.10).
Stary Testament był przygotowaniem do objawienia tego, że nasz Bóg nie jest Bogiem samotnym. Nasz Bóg – Ojciec i Syn, i Duch Święty – to Bóg pełen dynamicznych relacji między Osobami. Nie jest „Wielkim Egoistą” siedzącym na obłokach. Osoby nieustannie wpatrzone z miłością w siebie nawzajem – jak na ikonie „Gościnność Abrahama” Andrieja Rublowa – dzielą się sobą. Ludzki język jest nieadekwatny, by opisać tę pełnię relacji, miłości, życia dzielonego przez Osoby.
„Czy słyszał jakiś naród głos Boży z ognia, jak ty słyszałeś, i pozostał żywym?” – pytał Mojżesz. Dziś trzeba zapytać: „Czy słyszał jakiś naród, żeby Bóg wziął człowieka za umiłowane dziecko i dopuścił go do swego życia?”. Od momentu Wcielenia Ojciec Jezusa Chrystusa stał się naszym Ojcem, moim Ojcem. Duch Święty, który przychodzi jako Paschalny Dar i Obietnica, Parakletos, jest pieczęcią tej relacji. Dzięki temu nasz Bóg jest naprawdę naszym Abba, Ojcem, Tatą, Tatusiem.
Oceń