List św. Jakuba, Pierwszy, Drugi, Trzeci List św. Jana
Kazimierz Stanisław hr. Badeni herbu Bończa urodził się 12 października 1912 roku. Był synem Ludwika hr. Badeniego (1873–1916), dyplomaty, radcy poselstwa austriackiego w Belgii, i Szwedki Alicji Ancarcrona (1889–1985). Potomek rodu Badenich, których wpływy polityczne i potęga finansowa sprawiły, że Galicję i Lodomerię nazywano niegdyś Republiką Badeńską. Imię otrzymał po dziadku – Kazimierzu Badenim (1846–1909), namiestniku Galicji i premierze Austro–Węgier, z nadania cesarza Franciszka Józefa (w latach 1895–1897). W 1914 roku rodzina Badenich przeniosła się do Szwajcarii, a następnie do Wiednia, gdzie dwa lata później zmarł ojciec przyszłego dominikanina. Od 1916 roku mieszkał razem z matką w Busku na Ukrainie.
Po ponownym zamążpójściu jego matki za arcyksięcia Karola Olbrachta Habsburga z Żywca urodził się jego przyrodni brat Karol Stefan, siostry: Maria Krystyna i Renata Maria oraz zmarły w wieku dziecięcym Olbracht Maksymilian. W tym okresie mieszkał w majątku ojczyma w Żywcu, gdzie pobierał nauki – najpierw prywatnie, później w Gimnazjum Państwowym im. M. Kopernika. Tam w 1930 roku zdał egzamin dojrzałości. W 1937 roku ukończył wydział prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po wybuchu II wojny światowej przebywał w Rumunii, skąd przez Jugosławię i Grecję dostał się do Marsylii, a dalej do Co?tquidan w Bretanii, gdzie wstąpił do 3. Kompanii Strzeleckiej formującego się we Francji wojska polskiego. Następnie w szeregach Strzelców Podhalańskich walczył pod Narwikiem, we Francji i Maroku. Był sekretarzem misji polskiej w Gibraltarze. Na początku 1943 roku przeniesiony do sztabu gen. Władysława Sikorskiego w Anglii. Służył w brygadzie spadochronowej. W tym czasie poznał Józefa Marię (o. Innocentego) Bocheńskiego, który miał olbrzymi wpływ na powołanie kapłańskie Badeniego.
W lipcu 1943 roku wstąpił do seminarium duchownego w Anglii, w lipcu 1944 roku – do nowicjatu dominikanów w Howkesyard, a 16 sierpnia 1945 roku w dniu imienin Joachima złożył pierwszą profesję zakonną. Przyjął imię ojca Matki Bożej, do której od dzieciństwa miał głęboką cześć.
Od 1947 roku przebywał w Polsce, gdzie dokończył studia teologiczne. Święcenia kapłańskie przyjął 25 kwietnia 1950 roku z rąk biskupa Stanisława Rosponda. W latach 1951–1955 był najpierw w Jarosławiu, a potem w Krakowie magistrem (wychowawcą) braci studentów. W roku akademickim 1952–1953 uczył ich także języka francuskiego i angielskiego. Był duszpasterzem akademickim w Poznaniu (1957–1975), Wrocławiu (1975–1976) i Krakowie (1977–1988). Współtworzył słynne krakowskie duszpasterstwo akademickie „Beczka”, został duchowym opiekunem rodzącego się wówczas w Polsce Ruchu Odnowy w Duchu Świętym. Wiedziony pragnieniem kontemplacji wstąpił do klasztoru kamedułów na Bielanach w Krakowie, gdzie przebywał na przełomie 1961 i 1962 roku, a lata 1988–1995 spędził w dominikańskim klasztorze w Hermanicach. Od 1995 roku do końca życia mieszkał w Krakowie.
Był duszpasterzem niezwykle popularnym i kochanym przez młodych ludzi. Miał opinię duchownego z charyzmatem kojarzenia par małżeńskich. Krążyło powiedzenie „Tylko Badeni dobrze cię ożeni”. Słynął z dobroci i poczucia humoru. Był mistykiem zakochanym w Bogu.
W latach 90. podyktował kilkorgu dziennikarzom katolickim kilka książek, poświęconych kobiecie, małżeństwu, śmierci, kapłaństwu i modlitwie. Miały one charakter wspomnieniowy, dotyczyły zarówno spraw teologicznych, jak i egzystencjalnych, bliskich każdemu człowiekowi.
Ojciec Joachim zmarł w nocy, 11 marca 2010 roku w Krakowie. Prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie o. Joachima Badeniego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczpospolitej Polskiej, za osiągnięcia naukowe i działalność duszpasterską w środowisku akademickim”. Pogrzeb najstarszego polskiego dominikanina odbył się w poniedziałek, 15 marca. Uroczystościom przewodniczyli kardynałowie Stanisław Dziwisz i Franciszek Macharski. Spoczął w grobowcu zakonnym na Cmentarzu Rakowickim.
Oceń