Dwa grosze. O Bogu bliskim
mówimy, że to najbardziej demokratyczne ze wszystkich ludzkich doświadczeń. Chcemy czy nie, zmierzymy się z nim wszyscy, bez względu na stan konta, życiowe osiągnięcia czy pozycję społeczną. Śmierć nie ma względu na osoby. Nie pyta o liczbę odwiedzonych miejsc na świecie, wysłuchanych koncertów i przeczytanych książek. Dla każdego stanowi wyzwanie, bez względu na przynależność religijną. Bo czy będąc chrześcijaninem, umiera się łatwiej, mając w pamięci słowa Chrystusa porównujące niebo do domu Ojca, w którym czeka na nas wiele mieszkań? Co jednak zrobić z tyleż poruszającą co niepokojącą wizją sądu ostatecznego z Ewangelii św. Mateusza, opisującą oddzielenie zbawionych od potępionych na podstawie tego, co uczyniliśmy jednemu z braci najmniejszych? Kto z nas z całą odpowiedzialnością i bez wątpliwości jest w stanie powiedzieć, że jego miłość w ciągu całego życia była zawsze na wystarczająco głębokim i intensywnym poziomie zaangażowania?
To bardzo prawdziwe pytania i wątpliwości, z którymi mierzą się nasi autorzy. I choć sporo mówią o odchodzeniu i jego nieuchronności, to wspólny mianownik ich myśli jest zaskakująco inny. Odnosi się do starej prawdy o tym, że umieramy tak, jak żyjemy. Bo choć postęp medycyny pozwala nam żyć dłużej i dostępne są coraz skuteczniejsze środki uśmierzające ból, to w ostatecznym rozrachunku chodzi nie tyle o to, co będzie, ile o to, co jest. To w intensywności dnia codziennego, zarówno pod względem przeżywania obecności Boga, jak i prawdziwości naszych relacji, określamy naszą ostateczność.
Niech dopełnieniem tych refleksji będzie znakomity tekst autorstwa dominikanina Dominika Jarczewskiego poświęcony Maïti Girtanner, bohaterce francuskiego ruchu oporu z czasów drugiej wojny światowej, który jest wstrząsającą historią o cierpieniu, odnajdywaniu wiary, przebaczeniu i próbie nadania życiu sensu. To szalenie uniwersalne pragnienia, które nabierają szczególnej mocy, gdy zastanawiamy się nad tym, co po nas zostanie.
Oceń