Dwa grosze. O Bogu bliskim
chyba każdy z nas śmiał się kiedyś z dowcipów o teściowych. Anegdotyczna i wszędobylska „mamusia” bywa domowym postrachem, krytykuje i poucza, jak należy wychowywać dzieci, prowadzić dom, ile zarabiać. Karząco milczy, bywa nadopiekuńcza, wywiera emocjonalną presję. To wszystko ubrane jest w piękne słowa o trosce, miłości i chęci pomocy. Przykładów znamy wiele i wcale nie jest nam do śmiechu. Wręcz przeciwnie, czasem kończy się to smutno – zerwaniem stosunków, utratą szacunku, bywa, że kryzysem małżeńskim.
Oczywiście jest też druga strona tego konfliktu – synowe i zięciowie – często niedojrzali, zaborczy, obrażeni, zadający ból mamie współmałżonka za pomocą wzniośle brzmiących zdań o samodzielności i braku konieczności pomocy.
Na to wszystko nakładają się rozterki moralne wynikające z treści przykazania o oddawaniu czci ojcu i matce. A co za tym idzie – trudności, jakie mamy w stawianiu granic, separowaniu się i ustawieniu priorytetów ważności relacji. Bo czy mówiąc „nie” swojej mamie, nie grzeszymy brakiem miłości? Albo czy nie przyjmując jej pomocy, okazujemy się niewdzięczni? I czy nie zwracając uwagi i milcząco akceptując wszystkie zachowania córki lub syna, nie wpadamy w pułapkę zaniedbania?
Relacje między teściowymi i synowymi to, jak mówią nasi autorzy, nie tylko sprawa dwóch kobiet – to także pochodna tego, jakie wcześniej były relacje między matką a synem. Dlatego nie bez powodu podczas ceremonii sakramentu ślubu przypomina się słowa z Ewangelii o opuszczeniu ojca i matki, które adresowane są zarówno do stojących przed ołtarzem narzeczonych, jak i do ich rodziców, którzy im towarzyszą w kościelnych ławkach. Bo żeby coś zacząć, coś trzeba zostawić. Jak to zrobić, by się nie poranić? Zapraszam do lektury styczniowego numeru.
Oceń