Nawoskowałam wreszcie podłogę. Powinnam robić to raz do roku, ale robię rzadziej. Bo to wielka logistyczna operacja: wymaga fizycznego wysiłku i wcześniejszego pomyślunku. Przy dwóch dobach, których potrzebują drewniane deski, by po tym pielęgnacyjnym zab...
Ten felieton miałam wysłać do numeru czerwcowego, ale nie dało się przemilczeć tak ważnego wydarzenia jak śmierć papieża.Tak więc dzisiaj znów o odejściu. I to kogoś bardzo ważnego – przynajmniej dla mnie.Umarł Kłoczo. Aktor, filozof, artysta słowa, u...
Film należy oglądać jak własne życie. Intensywnie. Z gorliwością, uwagą i pasją. Czasem większą niż ta, z którą go nakręcono. W ludzkie losy należy wnikać z całą powagą, a jednocześnie ze współczuciem. Gdy trzeba – wnikać bezlitośnie. Na śmierć i życie. T...
Szczęśliwym zbiegiem okoliczności mam w grudniu urodziny i imieniny. To dobre przygotowanie do sylwestra i nowego roku, bo do kalendarza zaglądam przygotowany urodzinową refleksją nad przemijaniem, żegnając to, co stare, i otwierając się na nowe. Uświadamiam ...
Jr 33,14–16 / Ps 25 / 1 Tes 3,12–4,2 / Łk 21,25–28.34–36[1 grudnia 2024 / I niedziela Adwentu]Kiedy słońce niżej na horyzoncie, a pod nogami szeleszczą liście, jesteśmy nieco bardziej zestrojeni z melancholijną muzyką Adwentu. Nawet jeśli na co dz...
Chociaż od dawna już ich nie ma, wciąż mają swoje miejsce w mojej pamięci. Byli dobrem, które mnie spotkało, doświadczyłam ich pomocy, życzliwości, przyjaźni, modlitwy. To, co zasiali, wciąż rośnie. Więc są. W tej niezwykłej komunii żywych i umarłych....
Wracałyśmy z miasta tym samym autobusem. Byłam bardzo zmęczona i szczerze mówiąc, ostatnią rzeczą, na jaką miałam ochotę, było spotkanie jakiejkolwiek siostry zakonnej. Wysiadłyśmy razem na przystanku koło naszego klasztoru i na nic się zdało zwalnianie czy p...
Stuknęło mi w tym roku, a także moim koleżankom i kolegom z licealnej klasy, czterdzieści lat od czasu zdawania egzaminów maturalnych. Niedługo spotkamy się w moim rodzinnym Żyrardowie i ta perspektywa zdecydowanie mnie cieszy, choć będzie to grono, które wes...
Siedzimy na ławeczce przed piekarnią. Podkulam kolana i wsuwam stopy pod siebie, bo granica wąskiego chodnika znajduje się niebezpiecznie blisko, a za nią zaczyna się uniwersum rowerzystów. Przemykają z zawrotną prędkością, podzwaniając przy tym niecierpliwie...
Jeśli powyższy tytuł brzmi dla kogoś znajomo – to nie przypadek, choć, jak sądzę, dotyczy to raczej starszej części czytelników. Na początku 1987 roku na łamach „Tygodnika Powszechnego” prof. Jan Błoński opublikował esej pod tytułem Biedni Polacy patrzą na ge...
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb, Nie wierzą, że staje się już (…). Innego końca świata nie będzie, Innego końca świata nie będzie– napisał Czesław Miłosz w Piosence o końcu świata. Przeżywam całe mnóstwo końców świata. Jak każdy z nas.Ko...
Od lat obserwuję, jak znikają. Potężny prąd spycha ich do czasoprzestrzennych sektorów, w których nie psują ogólnego wrażenia. Na poczty, do aptek, kościołów, na osiedlowe bazarki. I do podmiejskich domów opieki. Są największą grupą uchodźców, bez prawa pobyt...
Dawniej, kiedy ktoś poważnie zaniemógł, dzwoniono po księdza, a dziś po karetkę. Ludzie myślą: Przyjdzie ten czarny i nic nie pomoże, a lekarz z karetki może jeszcze coś zrobić.„Ludzie, nie mogąc pokonać śmierci, aby być szczęśliwi, umówili się, że ni...
Dla lekarza najważniejsze powinno być zawsze dobro chorego i dlatego czasami pojawia się dylemat: na ile być wsłuchanym w to, o co proszą bliscy, a na ile bezwzględnie stanąć po stronie pacjenta i pozwolić mu odejść, nie przedłużając jego cierpienia.R...
Cierpienie samo w sobie, cierpienie dla cierpienia nie ma sensu. Istotą cierpienia nie jest też jego ofiarowywanie w jakiejś intencji, ale radzenie sobie z nim.Rozmawiają tanatopedagog prof. Józef Binnebesel i Paweł BoikeTanatopedagog, czyli d...
Pełnia miłości, Sigrid Nunez, tłum. Dobromiła Jankowska, Wydawnictwo Pauza, Warszawa 2020, s. 208Nie da się zmieścić pełni miłości na 208 stronach zeszytowego formatu – to chyba pierwsza myśl, jaka może przyjść do głowy. Ale tylko tym czyt...
Wiem, że powołuję się na niego często, ale cóż na to poradzę, że Dino Buzzati, pisarz włoski z Belluno, zawarł w swoich powieściach, a zwłaszcza w opowiadaniach, większość moich obsesji i lęków, niewyrażalnych wahań i wewnętrznych pulsacji. I oto znów do mnie...
