Obecność nieobecności
fot. russ ward / UNSPLASH.COM

Nie każdy smutek jest zły. Niektóre jego formy przybierają ten znany nam słodko-gorzki smak przez niektórych zwany nostalgią, przez innych melancholią, który przypomina o tym, co minione, a czasami bezpowrotnie utracone, a co napełnia człowieka mimo wszystko nie tylko tęsknotą, ale też wdzięcznością, że się wydarzyło. Portugalczycy mają na to wyjątkowe słowo – saudade. Ktoś powiedział, że jest to moment, w którym spotykają się szczęście wspomnień i smutek nieobecności. Saudade to tęsknota za ukochaną osobą, rozrzewnienie wywołane wspomnieniem z dzieciństwa, zaduma nad „starymi, dobrymi czasami”. I świadomość, że nic już nie będzie takie samo. To odczuwanie obecności nieobecności – gdy brak jest tak dotkliwy, że staje się dodanym bytem, stałym towarzyszem naszego życia. I choć saudade jest słowem nieprzetłumaczalnym, zagarniętym przez Portugalczyków na równi z rozsławiającą je muzyką fado, to każdy człowiek innej narodowości byłby zapewne w stanie znaleźć w swoim języku podobne sformułowanie. Brazylijskim odpowiednikiem saudade jest banzo. Właśnie w Brazylii rozgrywa się akcja filmu Niewidoczne życie sióstr Gusmão Karima Aïnouza opowiadającego poruszającą historię dwóch kobiet, które zostają rozdzielone w chwili wejścia w dorosłość i całe życie radzą sobie z poczuciem straty, nie tracąc nadziei, że kiedyś jeszcze się spotkają.

Tak blisko, a tak daleko

Film otwiera scena, w której dwie młode, ładne dziewczyny siedzą nad oceanem i wpatrują się w wodę. Można się domyślić, że to siostry. Wydaje się, że świat stoi przed nimi otworem. W drodze do domu, prowadzącej przez tropikalny las, coraz bardziej się jednak rozdzielają. Jedna z nich idzie dość szybko, druga zostaje w tyle. W pewnej chwili są tak daleko od siebie, że mogą się już tylko nawoływać. Wykrzykiwane na przemian imiona mieszają się z odgłosami puszczy i nadchodzącej burzy. Jest to zapowiedź rozłąki, która je czeka. Jakby z przyszłości słyszymy głos jednej z nich: „Powiedziałam, że ładnie ci w tej sukience. Powinnam była chwycić nożyczki i pociąć tę okropną zieloną sukienkę na kawałki. Zamknąć cię w po

Zostało Ci jeszcze 75% artykułu

Wykup dostęp do archiwum

  • Dostęp do ponad 7000 artykułów
  • Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
  • Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Wyczyść

Zaloguj się

Obecność nieobecności
Magdalena Wojtaś

absolwentka filologii polskiej i germańskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Mieszka w Poznaniu....

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze