Widzę, jak z popiołu powstają nowi ludzie. To niezwykłe przeżycie towarzyszyć im w tych narodzinach i widzieć blask szczęścia w ich oczach – mówi seksuolog psychiatra Aleksandra Robacha.
Marcin chciałby zapomnieć. Chciałby wymazać ze swojego życia kilkanaście lat cierpienia, ciągłych upokorzeń, ukrywania się, tłumaczenia, odrzucenia. Tych wścibskich pytań. Jakby miał jakąś skazę, jakby był trędowaty.
Chciałby zapomnieć o długim warkoczu, który mama mu zaplatała i który pozwoliła mu obciąć dopiero, gdy był w piątej klasie. Chciałby też zapomnieć o czarnej sukience w różowe kwiatki, z białym kołnierzykiem, którą musiał zakładać w niedzielę, w święta i na inne uroczyste okazje. O bluzce z falbankami i o tym, jak nie chciał pójść ubrany w spódnicę na egzamin gimnazjalny.
Najgorsze? Co jest najgorsze? Najgorsze jest to, że jesteś sam, że nikt cię nie rozumie, że nie rozumie cię twoja mama, choć jest najbliższą osobą w twoim życiu. Nie chcesz jej zranić, nie chcesz, żeby płakała, złościła się, krzyczała. Myślisz sobie: Dobra, jakoś wytrzymam. Poświęcę się. Żeby jej nie było ciężko. Żeby nikt jej nie mówił, że ma dziecko dziwoląga. W małej miejscowości dziecko dziwoląg to przekleństwo. Wiedziałem, że jest jej trudno, że nie ma męża, że wychowuje mnie sama. Próbowałem ją zrozumieć. A jednocześnie chciałem, żeby ona też zrozumiała mnie. Że ja nie jestem tym, kim jestem. Że to jest jakaś pomyłka. Oszustwo. Wię-zie-nie.
Marcin chciałby zapomnieć, a ja go proszę, żeby sobie przypomniał, jak to było. Żebym mogła zrozumieć. Żebyś ty mógł zrozumieć. Żebyśmy razem przeszli z nim te kilkanaście lat jego życia.
Przeszli? Raczej przeczołgali się. Żeby opowiedział, jak uciekł z tego więzienia. Od życia do życia. Choć może należałoby napisać od bycia do życia.
Iksy i igreki
Na pozór wszystko wydaje się proste. Naszą płeć określają chromosomy. Osoba z parą chromosomów XX jest kobietą, a taka, która ma parę chromosomów XY, jest mężczyzną. Zwykła lekcja genetyki. Od matki jest zawsze chromosom X. Od ojca dziecko może dostać znajdujący się w plemnikach chromosom X lub Y. Narządy płciowe człowieka kształtują się w pierwszych tygodniach życia. Dzięki coraz nowocześniejszym urządzeniom przyszli rodzice mogą poznać płeć swego dziecka już około 14. tygodnia ciąży. Kiedy dziecko się urodzi, na podstawie wyglądu narządów płciowych lekarz wpisuje w kartę urodzenia, że na świat przyszła dziewczynka lub że pojawił się na nim chłopiec.
Co wtedy, jeśli w którymś momencie człowiek poczuje, że jest inaczej? Że chromosomy XX lub XY to jakaś pomyłka, bo głowa mówi, że jest się kimś innym? Nikt nie umie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak się dzieje. Czy bardziej należy winić biologię, czy psychikę. Jeśli biologię, to w którym momencie i z jakiego powodu dochodzi do zaburzenia sprawiającego, że osoba, która rodzi się i postrzegana jest jako dziewczynka, czuje się chłopcem, a ta, która ma ciało i narządy płciowe chłopca, czuje się dziewczynką. Dlaczego psychika i biologia pozostają ze sobą w konflikcie?
Przyjmuje się, że osoby z takim zaburzeniem, określane w medycynie jako transseksualne, pojawiają się na świecie raz na 50 tysięcy urodzeń. Częściej rodzą się mężczyźni czujący się kobietami. Co ciekawe, w Polsce jest akurat odwrotnie: wśród osób transseksualnych jest więcej kobiet, które czują się mężczyznami.
Transseksualizm to zgodnie z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób ICD-10 zaburzenie identyfikacji płciowej. „Polega na pragnieniu przynależności do płci przeciwnej, któremu zwykle towarzyszy dyskomfort związany z płcią biologiczną, poczucie jej nieodpowiedniości i w konsekwencji pragnie
Zostało Ci jeszcze 85% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń