Po co światu mnich?
lista nieobecnych z roku na rok jest coraz dłuższa – Steve Jobs, Anna Przybylska, Małgorzata Braunek, Kora Jackowska. A na tej liście nasi bliscy, przyjaciele, znajomi. Nie ma lepszych i gorszych, choroba jest bardzo demokratyczna. Od kilku lat z powodzeniem udaje się przełamywać milczenie wokół nowotworów, a dzięki temu wzrasta świadomość, że rak to nie wyrok. Jest fundacja Rak’n’Roll i poruszająca historia jej założycielki Magdaleny Prokopowicz. Był szczery do bólu blog „Chustka” Joanny Sałygi. W końcu tytułujący się onkocelebrytą ks. Jan Kaczkowski, którego powiedzenie: „Szału nie ma, jest rak” weszło na stałe do powszechnego obiegu. To prekursorzy publicznie dzielący się swoim bólem, złością na świat i szukaniem nadziei po usłyszeniu diagnozy. Dzięki ich szczerości tysiące im podobnych zrozumiało, że choć każdy ból jest wyjątkowy i największy na świecie, to z rakiem można wciąż kochać i żyć pomimo wszystko.
Słyszałem nieraz z ust chorych, że artykuły informujące o tym, jak uniknąć raka, często ich irytują i wywołują poczucie winy, bo przecież mówienie, że gdyby żyło się inaczej, to dla nich nieodwracalna przeszłość. Dlatego w tym numerze miesięcznika nie piszemy o tym, że palenie i cukier wpływają na raka. To oczywiste.
Nasze pięć rozmów o raku to przypomnienie, że wciąż jesteśmy trzecim od końca krajem w Europie, jeżeli chodzi o dostępność nowoczesnych terapii onkologicznych, a nowatorskie metody przeciwdziałania nowotworom, jak choćby ta, o której mówi nam prof. Krystian Jażdżewski, polegająca na badaniu genów, to wciąż kropla w morzu potrzeb. I że chorych nie trzeba żałować, tylko pozwolić im być sobą. A bliskość i naturalność zachowań są dla nich największym wsparciem.
Oceń