Liturgia krok po kroku
mało która kwestia wzbudza tyle kontrowersji co celibat księży. Dyskutują o niej wszyscy, wierzący i osoby, które są poza Kościołem, publicyści i psychologowie, księża – zarówno ci w kapłaństwie, jak i ci, którzy je porzucili. Po zakończonym w ubiegłym roku synodzie dotyczącym Amazonii dyskusja rozgorzała na nowo, a pretekstem do tego była propozycja papieża, by w wyjątkowych sytuacjach do święceń kapłańskich dopuszczać żonatych mężczyzn.
Sam jestem celibatariuszem i z roku na rok coraz lepiej rozumiem, co znaczy brak bliskości, z której świadomie wiele lat temu zrezygnowałem. I choć niektórzy ubierają swój związek z Kościołem w poetyckie zdania o małżeństwie, w którym ciche dni w relacjach z przełożonymi egzystują obok spełniania się w roli duszpasterza, to powiedzmy sobie szczerze, że są to nieporównywalne doświadczenia.
Słyszę uwagi, że to nie celibat jest problemem, ale brak ducha ofiary w nas, księżach. Że reguła, która niegdyś miała gwarantować dyspozycyjność, przekształciła się w wygodne singielstwo. Znam księży, którzy się w tym zdaniu mieszczą, i takich, którzy do niego nie pasują. Zastanawiam się, czy gdyby celibatu nie było, księża pracowaliby lepiej. Jedni pewnie tak, drudzy nie. Są w końcu żonaci pastorzy, którzy poświęcają ludziom więcej swojego czasu niż nieżonaci księża. Są też celibatariusze, którzy, gdyby żyli w małżeństwie i rodzinie, nie byliby w stanie angażować się duszpastersko tak bardzo, jak robią to teraz. Można też przypuszczać, że jedne kłopoty księży zastąpiłyby inne, bo przecież pojawiliby się księża zdradzający żony i księża rozwodnicy. Niezwykle więc przekonująco brzmią słowa terapeutki Ewy Kusz, która mówi, że „argumentem za zniesieniem celibatu, gdyby takie decyzje kiedykolwiek zapadły, nie powinno być to, że w ten sposób załatwimy wszystkie problemy księży, bo nie załatwimy. Musi być jakaś inna racja”.
Oceń