List do Galatów
„Nie wyobrażam sobie, że coś takiego mogłoby mnie spotkać”. Słyszymy takie zdanie w różnych sytuacjach. Kryje się za nim realny lęk przed czymś, co wydaje się nie do udźwignięcia. Co by jednak było, gdyby obawy stały się rzeczywistością? Gdyby na przykład rodzice ciężko zachorowali, stracili pamięć, wymagali stałej opieki albo gdyby dzieci ujawniły orientację seksualną, którą trudno pogodzić z wymaganiami nauki Kościoła?
W tym numerze „W drodze” przypominamy, że rozdział, w którym sformułowane zostało katechizmowe stanowisko Kościoła katolickiego w sprawie homoseksualizmu, nosi tytuł „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego”. Wielokrotnie przywołujemy pochodzące stamtąd kluczowe słowa o postawie „szacunku, współczucia i delikatności”, z jakimi katolik winien się odnosić do osób o skłonnościach homoseksualnych. Co to jednak znaczy w praktyce? Jak oddzielić propagandę i ideologię od cierpiącego człowieka? Jak być świadkiem Ewangelii i nie zgadzać się na taki styl życia? A co wtedy, gdy taką osobą okazuje się córka lub syn? Gdzie przebiegają granice przyzwolenia, akceptacji i zrozumienia?
To także numer, w którym zwracamy uwagę na to, że każdy z nas, prędzej czy później, będzie musiał zmierzyć się ze starością kogoś bliskiego. I to nie tą kolorową i aktywną, znaną z reklam leków na stawy i zmarszczki, ale tą, która prowokuje zuchwałą myśl, że to, co stare, oznacza coś niepotrzebnego i zużytego, przy jednoczesnej świadomości, że tak nie możemy myśleć o człowieku. Wszak samo nazwanie starości jesienią życia czy wiekiem zaawansowanym niczego nie zmienia, bo nadal kryje w sobie coś niechcianego i budzącego strach, a wiąże się często z koniecznością przebudowy własnego życia.
Zapewne znajdą tu Państwo więcej pytań niż odpowiedzi. Ale chyba warto pytać, choćby po to, by zastanowić się, co to znaczy, że miłość wszystko znosi i wszystko przetrzyma. Ile to jest „wszystko”?
Oceń