Słuchanie na modlitwie
Dz 2,14a.36–41 / Ps 23,1–6 / 1 P 2,20b–25 / J 10,1–10
[30 kwietnia 2023 / IV niedziela wielkanocna]
Święty Piotr w swoim Pierwszym Liście mówi do nas o Chrystusie: „zostawił wam wzór, abyście szli za Nim Jego śladami” (1 P 2,21b). Sam Jezus zresztą też mówi nam o sobie jako o Dobrym Pasterzu, który „staje na czele owiec, owce zaś postępują za nim, ponieważ głos jego znają” (J 10,4). Dzięki Niemu każdy „znajdzie pastwisko” (J 10,9b), a On przyszedł „po to, aby owce miały życie, i miały je w obfitości” (J 10,10). Ewangelia według Jana przekazuje nam obietnicę nasycenia naszych pragnień i obfitości życia w związku z pójściem za Jezusem, Piotr jednak mówi o pójściu Jego śladami jako o znoszeniu cierpienia (por. 1 P 2,21). Czy te dwa kierunki, które dzisiejsze czytania wskazują jako konsekwencję podążenia za Jezusem, przecinają się gdzieś poza życiem osób będących masochistami lub przynajmniej cierpiętnikami?
Punktem, w którym te rozbieżne ścieżki się stykają, jest osoba Jezusa. On przeszedł przez drastyczne doświadczenie cierpienia, a zarazem osiągnął pełnię życia, z której obfitości czerpiemy do dziś. Kiedy podążamy drogą Chrystusa, nie powinniśmy się dziwić, że doświadczamy tego, co spotkało także Jego. Ale przecież nie każde cierpienie ma swoje źródło w naśladowaniu Chrystusa, a co za tym idzie, nie każde cierpienie sprawia, że upodabniamy się do naszego Pana. Piotr stawia sprawę jasno: „To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a znosicie cierpienia” (1 P 2,19).
Pismo Święte nas nie zwodzi. Dobre życie ma swoją cenę i to właśnie płacenie tej ceny upodabnia nas do Jezusa. „On grzechu nie popełnił, a w Jego ustach nie było podstępu. On, gdy Mu złorzeczono, nie złorzeczył, gdy cierpiał, nie groził, ale zdawał się na Tego, który sądzi sprawiedliwie” (1 P 2,22–23). Kiedy żyjemy zgodnie z przykazaniami, nie posługując się kłamstwem i nie odpłacając złem za zło, wtedy rezygnujemy z wielu skutecznych narzędzi unikania w życiu bólu i stajemy się bezbronni. Jest to cena podążania śladami Chrystusa. Czy warto? Warto, o ile rzeczywiście wierzymy, że na drodze Jezusa osiągniemy pełnię życia i nasycenie naszych najgłębszych pragnień. Ja tak wierzę.
Oceń