Bardzo często u początku duchowej drogi tworzymy obraz Boga na obraz własnego ojca. Trzeba odwrócić perspektywę – to Bóg jest wzorem ojcostwa i kontemplowanie Jego oblicza pozwala odnaleźć nam drogę pojednania, przebaczenia czy dziękczynienia wobec naszych ojców.
12 lutego 1889 roku Ludwik Martin trafia do szpitala Dobrego Zbawiciela w Caen. Teresa pisała: „Nie wiedziałam, że (…) w miesiąc po moich obłóczynach nasz kochany Ojciec będzie pił z najbardziej gorzkiego kielicha, z najbardziej upokarzającego ze wszystkich…”. Szpital Dobrego Zbawiciela bywał nazywany „domem wariatów” lub delikatniej „domem opieki dla psychicznie chorych”. Ojciec Teresy przez ponad trzy lata był jego pacjentem, zmarł 29 lipca 1894 roku. Śmierć Ludwika Martin zakończyła kilkuletnią chorobę, bolesną i upokarzającą nie tylko dla niego samego, ale i dla jego córek spotykających się z niedyskretnymi pytaniami i plotkami. Wcześniej cała rodzina przeżyła dramat, kiedy Ludwik zniknął na kilka dni i odnalazł się w Hawrze, nie wiedząc, jak się tam znalazł. W Lisieux mówiło się, że pan Martin rozchorował się od emocjonalnych przeżyć związanych z odchodzeniem kolejnych córek do klasztoru, a zwłaszcza najmłodszej Teresy, którą szczególnie kochał i nazywał swoją „Królową”. Zakonnice we wspólnocie też bez wyczucia potrafiły o tym dyskutować w obecności sióstr Martin. Dla Teresy nie było to łatwe: „W czasie choroby ojca wiara dziewczyny doznaje intensywnego oczyszczenia. Uświadommy sobie, że Teresa ma dopiero szesnaście lat! Tatuś, tak dobry, mądry i pobożny, był dla niej dotąd zwierciadłem Niebieskiego Ojca. I oto nagle Tatuś zaczyna robić dziwne, a nawet niebe
Zostało Ci jeszcze 85% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń