18 grudnia trzech polskich sędziów: Szymon Marciniak, Tomasz Listkiewicz i Paweł Sokolnicki prowadziło finał mistrzostw świata Argentyna – Francja. Robili to bardzo dobrze, a dzięki transmisji telewizyjnej oglądało ich kilka miliardów ludzi na całym świecie. W ten sposób stali się niezwykle popularni.
Na lotnisku Okęcie witało ich sporo ludzi. Gdyby przyjmowali wszystkie zaproszenia od stacji telewizyjnych i radiowych, do Wigilii nie mieliby wolnej chwili. Każdy chciał zobaczyć z bliska i dotknąć ich złotych medali, jakich nasi piłkarze nigdy nie wywalczyli i za mojego życia już raczej im się to nie uda.
Minął tydzień i jednego z tych sędziów, Tomasza Listkiewicza, można było zobaczyć obok Dworca Centralnego w Warszawie, rozlewającego potrzebującym herbatę i serwującego im bigos. Znowu ustawiała się do niego kolejka, ale już nie po wywiad, a po pomoc. I on do tych ludzi wyszedł, chociaż nie musiał. Po dobrze wykonanej pracy mógł leżeć do góry brzuchem w ciepłych krajach.
Tomasz Listkiewicz to jest poważny gość po czterdziestce, ale tak naprawdę dla mnie to jest Tomek. Znam go od dziecka, bo jest synem Michała, mojego kolegi, który, nim został słynnym sędzią i prezesem PZPN, był dziennikarzem sportowym. Syn nie tylko poszedł w ślady ojca, sędziując jako liniowy finał mistrzostw świata. Ma jego charakter. Michał znany jest z pomagania ludziom, jednak nie robił tego na pokaz. Wyjmował swoje prywatne pieniądze, aby wspomóc ledwo wiążącą koniec z ko
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń