Pierwszy i Drugi List do Tesaloniczan
Wj 22,20–26 / Ps 18 / 1 Tes 1,5c–10 / Mt 22,34–40
[29 października 2023 / XXX niedziela zwykła]
Odpowiedź, jaką otrzymuje pobożny Żyd, jest nie tylko potwierdzeniem przymierza miłości, które zawarł Bóg ze swoim ludem, ale przede wszystkim słowem o tym wszystkim, co z niego wynika. Pytanie o największe przykazanie można bowiem rozumieć wyłącznie jako teoretyczny problem prawno-religijny, wtedy od jego rozstrzygnięcia zależy orzekanie o moralności i dobroci człowieka oraz jego czynów. Tu jednak chodzi o coś bardziej pierwotnego i żywotnego. Jezus, odpowiadając, daje dostęp do tchnienia życia. Jego słowa przekierowują do istoty relacji z Bogiem. Szema Israel to modlitwa powtarzana każdego dnia przez Żydów – ćwiczenie pamięci i otwartości serca – Bóg jest bogiem jedynym. Tylko w Nim i z Nim życie ma sens i swój ciężar, On wyzwala każdego związanego przymierzem do wielkości. Tak więc kochać Go całym sercem oznacza wybierać Boga, kierować swoje życiowe, codzienne kroki ku Niemu. A prośba o całe serce to wezwanie do totalności odpowiedzi dawanej Jemu, reorientowanie życia według Jego słowa. Nie ma tu więc miejsca na „tak, ale”, wyjątek czy niepewność.
Natomiast kochać Go całą duszą (rozumianą jako nośnik życia) będzie oznaczało pozostawanie w łączności ze Źródłem. Tak jak Ziemia krążąca wokół Słońca pozostaje zależna od niego we wzajemnej grawitacji, tak podobnie jest z człowiekiem: albo jest przyciągany do Boga i niejako patrzy poza siebie samego, albo krąży wokół własnego ja. Zgoda na bycie w oddziaływaniu Boga to uznanie życia jako boskiego daru i odkrywanie w jego wnętrzu boskiego Logosu. I w tym miejscu docieramy do tego, co Jezus określił słowami „kochać Go całym umysłem”, czyli władzami poznawczymi. Jan Ewangelista nazwał poznawanie Boga życiem wiecznym, czyli czymś, co nigdy się nie znudzi i nie skończy. W tym miejscu można postawić kropkę i zakończyć temat, ale zamiast tego Jezus wskazuje drugą zasadę życia – miłość braterską. On sam pokaże na Golgocie, jak kochać, żeby nasze uwielbienie Boga nie pozostawało pozorne. Na krzyżu na zawsze zwiąże je z miłością do drugiego. To w Chrystusie Bóg da człowiekowi człowieka jako brata i bliźniego. Widzenie i czynienie drugiego bliźnim jest odtąd normą kochania. Jedno przykazanie jest miarą drugiego. Nie da się być prawdziwie przy Bogu, ślepnąc na brata. Nie da się też kochać brata, nie czerpiąc siły z boskiego Źródła.
Oceń