Spowiedź bez końca. O grzechu, pokucie i nowym życiu
Czad — kraj leżący w samym sercu kontynentu afrykańskiego, o powierzchni czterokrotnie większej niż powierzchnia Polski, z siedmioma milionami mieszkańców — należy niewątpliwie do najbiedniejszych krajów Afryki. Średnia długości życia to 47,2 lat, śmiertelność dzieci wynosi 198 na 1000, na brak dostępu do wody pitnej cierpi 76 % ludności. Na północy dominuje islam, na południu chrześcijaństwo i religie animistyczne. Rzuca się w oczy kontrast między ubóstwem ziem północnych nieposiadających bogactw naturalnych, a ziemiami południowymi posiadającymi złoża ropy naftowej. W tym wielkim kraju jest tylko 600 km drogi asfaltowej na trasie północ–południe, między stolicą (Ndżamena) a Moundou. Czad od momentu uzyskania niepodległości w 1960 roku był nękany częstymi konfliktami i wojną domową między północą i południem. Obecnie panuje względny spokój. Najważniejsze stanowiska na szczeblu państwowym i lokalnym są zajmowane przez muzułmanów. Relacje Kościół — państwo są dobre. Kościół cieszy się wystarczającą wolnością. Nie ma konfliktów. Rząd wyraźnie dostrzega dobro czynione przez różne instytucje Kościoła katolickiego, nie hamuje więc działalności charytatywnej, oświatowej, wychowawczej.
Pierwszymi misjonarzami w tym kraju byli protestanci z Kościoła ewangelickiego. W 1929 roku powstaje pierwsza katolicka misja w Kon koło Mundu założona przez misjonarzy ze Zgromadzenia Ducha Świętego. W 1931 roku misjonarze z Kon udzielają pierwszych dziesięciu chrztów. W 1934 roku w Czadzie pojawiają się jezuici, w 1935 roku przybywają Ojcowie Najświętszego Serca z Saint–Quentin, a w 1938 roku kapucyni. W 1957 roku został wyświęcony pierwszy kapłan z Czadu, a w 1986 roku pierwszy biskup, Matias Ngarteri. Aktualnie w Czadzie jest ośmiu biskupów, w tym dwóch z kleru rodzimego. W wyższym seminarium przygotowuje się do przyjęcia święceń kapłańskich stu kleryków. Miejscowe duchowieństwo liczy ok. 70 kapłanów.
Oceń