Pierwszy i Drugi List do Tesaloniczan
Take this waltz, reż. Sarah Polley, występują: Michelle Williams, Seth Rogen, Sarah Silverman, Aaron Abrams
Okazuje się, że Amerykanie potrafią zrobić dobry film bez wielomilionowego budżetu i absurdalnych gaż dla odtwórców głównych ról. Niszowe, niezależne amerykańskie kino ma się świetnie, czego najlepszym dowodem jest kameralny Take this waltz w reżyserii Sarah Polley.
Polska premiera odbyła się w sierpniu w Poznaniu, podczas festiwalu Transatlantyk – 5 października film wejdzie na ekrany kin w całej Polsce. Prawdopodobnie pod oryginalnym tytułem, który jest cytatem z piosenki Leonarda Cohena (oby dystrybutor nie wpadł na pomysł, by go przetłumaczyć!).
Karuzela
Margot i Lou są małżeństwem z pięcioletnim stażem. Oboje dobiegają trzydziestki. Codziennie rano w zabawny sposób powtarzają sobie, jak bardzo się kochają: wymyślają dziesiątki oryginalnych uzasadnień. Ich życie biegnie niespiesznie w uroczym, pełnym bibelotów, książek i dziwnych sprzętów starym domu.
Ona (Margot): dziewczynka w ciele kobiety, trochę zagubiona, z dziwnymi fobiami i dziwactwami (nie znosi lotnisk – nie samolotów, latania, tylko lotnisk), zwariowana, wciąż poszukująca wrażeń, nowych doznań. Z emocjami wypisanymi na twarzy, unosząca się parę metrów nad ziemią…
W roli Margot znakomita Michelle Williams, aktorka uwielbiana przez amerykańskie kino niezależne. Podobno bardzo chętnie przyjmuje propozycje gry w niskobudżetowych filmach mało znanych reżyserów. I z filmu na film gra w nich coraz lepsze role. A to, co robi z Margot w Take this waltz, aż trudno opisać. Ona nie gra, ona jest Margot – choć tyle powiedzieć o jej grze, to właściwie nie powiedzieć nic. To w całości jej film.
Krytycy po pokazach na festiwalach w Toronto, San Sebastian czy Tribece podkreślali „wiarygodność przekazywanych emocji” w filmie. To zdecydowanie zasługa Michelle.
On (Lou): typ miśka, dusza towarzystwa, konkretny, trochę szorstki, ale wrażliwy. Bywa nudny, czasem irytujący, czasem rozbrajający. Mąż-opiekun, który kocha Margot bez pamięci (w roli Lou – Seth Rogen).
Lou gotuje – jest autorem książek kucharskich o daniach z kurczaków. Większość potraw przygotowuje w domu, a Margot je testuje. Gotują, jedzą, przyjmują gości, bawią się. Ich dzień to kilkadziesiąt podobnych, rutynowych czynności, nad którymi nie zastanawiają się wiele. Rutynowy jest też seks.
I właśnie w tę małżeńską rutynę pewnego słonecznego dnia wdziera się ten trzeci. Daniel. Sąsiad z naprzeciwka, z zawodu rikszarz. A Margot…? Wszystko, co dotąd kochała w mężu – zaczyna ją drażnić. Kurczaki przyrządzane co wieczór na milion sposobów już nie smakują tak dobrze, dom wydaje się ciasny i nudny. W Danielu pociąga ją to, czego nie ma Lou. Rikszarz jest otwarty, bezpruderyjny, lubi seks. Ma artystyczną duszę, maluje. No i ta oryginalna riksza, przy której kurczaki Lou wydają się takie banalne… Margot nie chce zranić męża, ale obietnica przygody, totalnego szaleństwa, których zapowiedzią jest Daniel, jest wyjątkowo kusząca.
Studium oddalenia
Klasyka. Filmowych scenariuszy w oparciu o schemat małżeńskiego trójkąta – zwłaszcza w amerykańskim kinie – jest na pęczki. Ale Take this waltz nie jest kolejną komedią romantyczną (bo to zdecydowanie nie jest komedia, raczej komediodramat). Ten film sięga dużo głębiej. Pod z pozoru lekką i schematyczną powierzchnią odkrywamy całe mnóstwo pytań, na które Margot szuka odpowiedzi, a jednoznacznych rozstrzygnięć nigdy nie znajdzie:
Czy chwilowe szaleństwo nie zamieni się jutro w kolejną rutynę? Czy „nowe” za chwilę i tak się nie zestarzeje?
Czy dla chwilowego szaleństwa warto ryzykować swoje (i czyjeś) poukładane, spokojne życie?
Czy „normalność” koniecznie musi być przeciwieństwem „szaleństwa”?
Czy chwilowe szaleństwo ma szanse zamienić się w trwałe szczęście?
Czym jest szczęście we dwoje?
A może życie jest na tyle krótkie, że po prostu trzeba „płynąć”? Dać mu się ponieść i niczego nie żałować?
Margot lubi karuzelę. Karuzela jest szybka, głośna, kolorowa. Ekscytująca. Na pierwszą randkę zabiera rikszarza na karuzelę. W ostatniej scenie filmu kręci się na niej sama…
Take this waltz to film o niepokoju, o wiecznej potrzebie poszukiwania w życiu nowych wrażeń, o niespełnieniu. O tym także, że życie potrafi zaskoczyć na każdym etapie. Że zaskakuje właściwie permanentnie.
Mądrą rzecz mówi Margot jej szwagierka: – Życie ma w sobie lukę, której nigdy nie wypełnisz. I ma rację, choć Margot wyjątkowo trudno się z tym pogodzić. Zresztą, komu łatwo?
Sarah Polley – reżyserka filmu – zauważyła w jednym z wywiadów, że „widz ma zawsze nad bohaterami wielką władzę: może bezkarnie oceniać ich zachowanie, nie starając się ich zrozumieć”. W tym akurat przypadku tak się nie dzieje. Oto obserwujemy dwoje kochających się ludzi, którzy z dnia na dzień oddalają się od siebie. Ale to swoiste „studium oddalenia” przez większą część filmu jest właściwie nieuzasadnione, bo Margot bardzo stara się, by nie dopuścić do zdrady. W sumie jeszcze nic się nie wydarzyło, a właściwie wydarzyło się już wszystko… Widz próbuje zrozumieć, co się stało, dlaczego się stało i czy „się odstanie”, czy nie. Obchodzi nas los Margot i Lou, co wybiorą, jak zdecydują. Film angażuje emocjonalnie, bo zbudowany jest z czystych emocji.
Jest do tego bardzo dobrze nakręcony: urzekają zdjęcia (realizowane w Toronto i Louisbourgu w Kanadzie) i sposób operowania światłem (czasem oglądamy obraz całkiem rozmyty). Znakomicie dobrana muzyka i niebanalne dialogi, zabawne i błyskotliwe, także przyczyniają się do sukcesu tego kameralnego, amerykańskiego kina.
W 2009 roku scenariusz Take this waltz trafił na „czarną listę”. To coroczna publikacja najlepszych niezrealizowanych scenariuszy roku. Dobrze się stało, że na tej liście jednak nie pozostał.
Oceń