List do Galatów
Ne 8,1-4a.5-6.8-10 / Ps 19 / 1 Kor 12,12-30 / Łk 1,1-4; 4,14-21
U Nehemiasza słyszymy parę intrygujących szczegółów. Po pierwsze, to lud przychodzi i domaga się od Ezdrasza, aby im czytał księgę Prawa Mojżeszowego. Po drugie, nikt, kto był w stanie ją zrozumieć, nie został wykluczony ze zgromadzenia. Dalej czytamy, że „uszy ludu były zwrócone ku księdze”, co pokazuje, jak uważni byli wszyscy słuchacze. Dzięki temu Ezdrasz mógł „otworzyć księgę dla oczu całego ludu” – nie tylko w dosłownym znaczeniu. Przynosi to zaskakujący skutek: zgromadzeni płaczą. Uświadamiają sobie bowiem, że nie żyli zgodnie z Prawem. Ezdrasz pociesza ich, mówiąc: „Nie bądźcie smutni!”, jednak hebrajski czasownik użyty w tym zdaniu jest bardziej precyzyjny i określa żałobę obchodzoną po czyjejś śmierci, tak jakby czuli, że sami są martwi. Ezdrasz wzywa słuchaczy, żeby nie koncentrowali się na przeszłości, lecz aby budowali przyszłość zgodnie z tym, co usłyszeli. Prosi też, by podzielili się tą radością z innymi.
W Ewangelii powtarzają się motywy, które słyszeliśmy już u Nehemiasza. Jezus w Nazarecie czyta słowa Izajasza. I – podobnie jak u Nehemiasza – „oczy wszystkich były w Nim utkwione”. „Słowa Pisma, które [dosłownie] jest w waszych uszach” spełniają się, gdyż Chrystus przychodzi i przynosi to, czego każdy z nas najbardziej potrzebuje: dobrą nowinę, wolność, przejrzenie i pocieszenie.
Ale to jeszcze nie koniec. Podobnie jak ewangelista Łukasz dzieli się swoim dziełem z Teofilem (tzn. przyjacielem Boga, każdym z nas), tak my jesteśmy wezwani, aby dzielić się z tymi, którzy nie są gotowi: każdy we właściwy sobie sposób, gdyż jesteśmy różni, ale stanowimy jedność; jesteśmy różni i potrzebujemy swojej różnorodności, aby stanowić jedność (1 Kor 12,12–30).
Oceń