Spowiedź
Dz 2,14.22–32 / Ps 16,1–2.5.7–11 / Mt 28,8–15
[10 kwietnia 2023 / Poniedziałek Wielkanocny]
Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa martwi, to znaczy uśmierca Złego i jego pokusy. Dzieje się tak, ponieważ jest proklamacją życia i panowania Boga, a tym samym nieustającym źródłem nadziei dla całego świata. Bo Chrystusowa pascha staje się otwartą i bezpieczną drogą dla nas wszystkich. A tego właśnie nie może znieść Zły, stąd obok radości niedzielnego poranka, niesionej przez kochające Pana kobiety, pojawia się zaprogramowana przez uczonych i faryzeuszy plotka, że Pan nie zmartwychwstał. A opowieść o zmartwychwstaniu, według tej propagandy, pozostaje jedynie mistyfikacją Jego uczniów. Taka plotka – opowieść powtarzana jest w zasadzie po dziś dzień.
Dlatego Ewangelia zaprasza do wiary, do aktu zawierzenia świadkom, to znaczy Kościołowi, który niesie w sobie pamięć początku i przekonanie, że stało się to naprawdę. Od tego faktu zależy bowiem nasza wiara i jej nadzieja. Jeżeli Pan nie zmartwychwstał, wiara staje się daremna, bo Bóg rzeczywiście umarł i nie ma już powodu, by do Niego wołać.
Poruszające w dzisiejszej Ewangelii jest to, że Pan „dogania” idące do apostołów kobiety. Chce im się dać poznać jako żyjący, chce uwolnić je od niepewności, by stały się apostołkami zmartwychwstania. Zdumiewa to, że najpierw objawia się właśnie im, kobietom, które nie były poważnie traktowane jako wiarygodni świadkowie. A jednak Pan powierza im siebie i poleca zaproszenie uczniów do Galilei. Nie jest to przypadek, Galilea jest ziemią początku, ziemią wybrania uczniów i miłości do Jezusa. Powrót tam ma sens. Jezus chce bowiem uczynić płodnymi wszystkie doświadczenia spotkania ze sobą. Chce, żeby „wczoraj” wiary stało się dzisiaj, w spotkaniu z Nim – Żyjącym, żeby dopełniło się niepełne, wyjaśniło niezrozumiałe, uzdrowiło chore, żeby apostołowie mogli przeżyć nieprzeżyte do końca. Tak widzę to zaproszenie, które ze strony Pana pozostaje paradoksalnie aktualne. Również dla nas, często tkwiących mocno w pokusie, że nie warto jeszcze raz podejmować ryzyka, że to niemożliwe, że… nic się nie zmieni.
Wróć do początku, do pierwszej miłości, do ludzi i miejsc, w których twoje życie nabrało kształtu i sensu. Daj się dogonić tej Miłości, daj się jej ogarnąć i niech twoje życie napełni się na nowo Jego obecnością. Tak zaczyna się życie według zmartwychwstania.
Oceń