Jeśli gdzieś jest jakiś grzech, którego naprawdę trzeba żałować i się go wstydzić, to polega on na tym, że nie patrzymy na siebie i świat zgodnie z zamysłem jego Twórcy. To tak, jakby uparcie przeinaczać treść, znaczenie czy interpretację czytanego dzieła.
Co to jest grzech, zrozumiałem zaskakująco niedawno w siedzibie Episkopatu Polski. Nie jestem teologiem, więc żadną miarą nie pretenduję do tego, by to moje rozumienie było zgodne z katechizmem, na pewno jednak otworzyło moją filozoficzną głowę na obszary do tej pory nieznane i uczyniło lepszym człowiekiem. Wydaje się zatem, że zadziałało, jak należy…
Zwyczajna rocznicowa impreza, jakich pewnie w Episkopacie wiele. Przemówienia, podziękowania, podsumowania. Dłużyło się, bo lista mówców obszerna, a każdy mówić lubił i potrafił. Hierarchowie, darczyńcy, twórcy dzieła, którego rocznicę świętowaliśmy. Pod ścianami czekały już w podgrzewaczach pachnące potrawy, wino, przekąski, desery i cała kusząca reszta. Nic dziwnego, że się wszyscy niecierpliwiliśmy – może oprócz mówców – i to się dało wyczuć. Przeczekiwaliśmy. A tu jeszcze koncert. Jak przystało na szacowne miejsce, muzyka nie najłatwiejsza. I wokalistka, która do tych wymagających taktów starała się dośpiewać swoje przesłanie: jestem piękna, jestem wspaniała, jestem cudowna… Długo, przeciągle, piskliwie, na granicy kakofonii. Nic dziwnego, że zwróciliśmy uwagę na te słowa i wyśpiewującą je dziewczynę. Niech mi wybaczy – ale to, co śpiewała, siłą rzeczy przeniosło naszą uwagę na jej urodę. A ta była dalece nieoczywista. Zaczęliśmy – z początku dyskretnie, później coraz śmielej, wyczekująco na siebie spoglądać. Co będzie – biskupi, księża, prezesi, dziennikarze – czy wszyscy myślimy teraz o tym samym?
I nagle przełom. Puenta. Po kolejnym przeciągłym i pełnym napięcia „jestem piękna, jestem cudowna, jestem wspaniała” – nasza wokalistka zakończyła krótko: „patrzę na siebie tak, jak patrzy na mnie Bóg”.
Jakże nas ta puenta zaskoczyła i zawstydziła! Powietrze stało się niemal gorące, a nasze twarze – poczerwieniały. Spojrzeliśmy na siebie raz jeszcze, tym razem jak na dłoni widząc lekcję, którą dostaliśmy: o głupich stereotypach, którym ulegamy; o krytykującej części mózgu, która zawsze sobie coś znajdzie do roboty; o prostych, oczywistych prawdach, które zawsze umiemy zniuansować; o wartościach, które niby były dla nas oczywiste, a wcale ich nie słuchaliśmy: szacunek, otwartość, życzliwość, dobro, mądrość, cierpliwość. A na koniec – nie oszukujmy się, wyznam tu odważnie: powierzchowność i głupota. Jeśli gdzieś jest jakiś grzech, którego naprawdę trzeba żałować i się go wstydzić, to polega on na tym, że nie patrzymy na siebie i świat zgodnie z zamysłem jego Twórcy. To tak, jakby uparcie przeinaczać treść, znaczenie czy interpretację czytanego dzieła. Dostać wartościowy prezent, a robić wszystko, by jego wartości nie uznać. Jakby nam w oczy i w serca powpadały kawałki wykrzywiającego wszystko zwierciadła, o którym pisał Hans Christian Andersen w baśni o Królowej Śniegu.
Eco styl
Obdarowani lekceważą dar. Nie chcą go używać zgodnie z przeznaczeniem. Grzech marnotrawstwa? Może to jest nawet jakiś rodzaj metagrzechu, z którego wszystkie nasze inne grzechy w jakiś sposób wyrastają? Gdybyśmy umieli szanować prawdziwą wartość ludzi i spraw, widzieć je zgodnie z intencją, dla jakiej istnieją, gdybyśmy odczytywali prawdziwe znaczenia, inaczej byśmy się zachowywali, tak indywidualnie, w domu i pracy, jak i zbiorowo, jak
Zostało Ci jeszcze 85% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń